De brandende vuuroven

 Lieve Lezer, 

Als ik worstel met bepaalde vragen en dringend Gods leiding nodig heb, dan wend ik mij tot de Heer in gebed. Al mijn overwegingen leg ik voor Hem neer en soms als ik dan gebeden heb, voel ik de leiding van de Heilige Geest om de bijbel 'gewoon' open te slaan. Het is dan zo bijzonder hoe de Heilige Geest tot mij spreekt door een bijbel gedeelte heen. De diepere lagen die er vaak in verstopt zitten, opent Hij dan voor mijn ogen... Wat een bemoediging en troost vind ik daarin. Echter soms is het ook een scherpe aansporing om op Hem te vertrouwen en moedig mijn weg voorwaarts te gaan ondanks de angsten die mij vanbinnen teisteren. 

De brandende vuuroven 

Als ik in een paniekaanval ben beland, dan voelt mijn lichaam aan als een brandende vuuroven. Alles van binnen staat in brand en de angst raast met harde schreden van mijn hoofd tot aan mijn tenen. De adrenaline giert door mijn lijf om een uitweg te vinden; een uitweg uit de gevreesde situatie..... maar die uitweg is er niet... want ik zit vast in mijn 'angstbeeld'. De gevreesde situatie speelt zich af in mijn hoofd... Wegrennen heeft geen zin, want waar ik ook ga, ik neem mezelf altijd mee.. En dus sta ik als verstijfd aan de grond genageld; licht duizelig in mijn hoofd en wankelend op mijn benen met een bonkende hartslag en klamme handen..

Dit is geen pretje. En als je zelf paniekaanvallen hebt ervaren, dan weet je dat je er alles aan doet om het te voorkomen. Het krijgt je eigenlijk een soort van in de greep... want als ik dit maar doe of juist laat, dan zal er vast niet dat gebeuren wat ik zo vrees en heb ik alles nog onder controle.. 

Daniël zijn vrienden 

Ja, was het maar zo simpel.. Helaas werkt het niet zo... Hoe meer ik probeer de controle te houden op het leven, hoe meer het leven naar me terugbijt. We zijn als mens nu eenmaal niet in staat om als God het leven in onze hand te houden. Er is beslist een grens aan ons kunnen en we hebben nou eenmaal te accepteren dat onze invloed maar beperkt is. Dus als je dan pogingen onderneemt om alles beheersbaar en controleerbaar te houden dan hoeft er maar 'iets' te gebeuren en je bent van slag.. En dat 'iets' staat altijd op het punt van gebeuren en dan komt het aan op vertrouwen..

Voor wie ga je buigen? Voor de angst en zijn spookbeelden? Of vertrouw je op de Schepper van hemel en aarde, die alles in Zijn Hand heeft en in alles en iedereen werkt naar de raad van Zijn wil?

Poeh, die kwam wel even binnen... Ik las over Daniël zijn vrienden: Sadrach, Mesach en Abed-Nego die geacht werden op bevel van koning Nebukadnezar neer te vallen en het gouden beeld te aanbidden wat hij had gemaakt. Zo niet, dan werden ze per direct middenin de brandende vuuroven geworpen...De vrienden waren heel dapper en boden weerstand aan het bevel van de koning. Ze zeiden: 

'Als het moet, kan onze God, Die wij vereren, ons verlossen uit de brandende vuuroven, en Hij zal ons, o koning, uit uw hand verlossen. En zo niet, het zij u bekend, o koning, dat wij uw goden niet zullen vereren en het gouden beeld dat u hebt opgericht, niet zullen aanbidden.'

Zevenmaal heter

Dit maakte de koning grimmig, hij gaf het bevel de oven zevenmaal heter te stoken dan men gewoon was om hem te stoken. Nu kwam het er op aan. Hetgeen wat hen in het vooruitzicht stond was ronduit verschrikkelijk. Ze wisten dat ze de brandende vuuroven in moesten; ze konden echter niet anders want ze wilden niet neerbuigen voor het gouden beeld. 

En daar was mijn antwoord. Kort en krachtig. Ga ik buigen voor de spookbeelden van mijn angst en daarnaar handelen? Of kies ik ervoor om niet te buigen voor mijn angstbeelden en de Schepper van hemel en aard te vertrouwen, zelfs als ik daarmee in een door mij gevreesde brandende vuuroven terecht kom? Want, als er niet aan mijn controle eis is voldaan dan komt daar een paniekaanval, of beter gezegd: brandende vuuroven. Wat een gelijkenis! Wat had ik hier veel uit te leren... 

Geen luchtje te bekennen

Ineens werd het allemaal heel helder. Ik wist wat ik moest doen: weigeren om te buigen voor de angstbeelden en vertrouwen op mijn Schepper. Die angstbeelden zijn in feite ook afgoden als ze mijn vertrouwen opeisen om te handelen naar hun gevreesd beeld, terwijl onze Heer degene is die ons vertrouwen verdient boven alles. Zo dan restte mij niets anders dan te stappen in het rotsvaste vertrouwen dat als ik de brandende oven in moest gaan, Hij bij machte is om mij eruit te verlossen. 
Bij Daniel zijn vrienden had de Heer krachtig ingegrepen, Hij had ze verlost. Sterker nog, er hing zelfs geen brandluchtje aan hen. Het vuur had hen niet verteerd, springlevend kwamen ze er weer uit. 

Kunnen we er dan altijd vanuit gaan dat we zonder kleerscheuren uit de oven komen? Dat weet ik niet, ook de vrienden van Daniel gaven in hun antwoord richting de koning een andere mogelijkheid aan. Toch weerhield hen dit er niet van om te weigeren het beeld te aanbidden ondanks het vooruitzicht de brandende vuuroven te moeten ingaan. Ze bleven trouw aan God en gaven Hem daarmee te kennen dat ze op Hem vertrouwden boven alles en dat Hij de uitkomst zou beslissen. Wat die uitkomst dan ook mocht zijn, ze bleven trouw aan de Heer.. 

Vertrouwend op de Heer

De puzzelstukjes vielen in elkaar. Ik wist dat de Heilige Geest me dit probeerde duidelijk te maken. Het was niet de meest makkelijke boodschap maar het was wel duidelijk en daar had ik behoefte aan. Ik wist nu wat ik moest doen: op bevel van de Heer was het vertrouwen en loslaten. Als Hij dat zo van mij vraagt, dan rest mij slechts om te gehoorzamen en dat heb ik ook gedaan. Natuurlijk gaat dit met vallen en opstaan, want oude patronen en gewoonten staan altijd op de loer om weer de overhand te nemen; maar dan herinner ik mezelf eraan: 'Regien je moet de oven in, er zit niks anders op.' Laat los en vertrouw op Hem, het vuur kan branden maar dichtbij Hem zal het je niet verteren.. 

Update

Dag lieve lezers, 

Het is inmiddels alweer ruim een jaar geleden toen ik voor het laatst een post plaatste op deze blog. Wat is de tijd voorbij gevlogen en wat heeft 2020 ons onaangenaam verrast. Het waren roerige tijden - en nog. Ik ben er, net zoals ieder ander, in mee gegaan... op die tijding naar het onbekende. Toch altijd blijven hopend met mijn ogen gericht naar Boven. Af en toe vlogen er flarden van Bijbelteksten door mijn hoofd: 

Vertrouw op de Heer met heel je hart, steun niet op eigen inzicht, denk aan Hem bij alles wat je doet, dan baant Hij voor jou de weg
Spreuken 3:5,6

Laat af en weet dat Ik God ben
Psalm 46:11

Op die angstige momenten dat ik ze nodig had en mezelf eraan vastklampte als ware reddingsboeien voor mijn ziel. Het zijn van die pareltjes uit Gods Woord die mijn leven zoveel richting en duidelijkheid geven. Hoe beperkt en beknopt is mijn eigen inzicht wel niet? Ik heb mogen leren dat ik de diepten van mijn eigen hart helemaal niet kan doorgronden, laat staan dat ik weet wat mijn onderliggende motieven zijn. De Heer heeft me mooie inzichten geschonken over alle 'valse overtuigingen' die ik er ten diepste op na hield.  Ze lagen daar te broeden als valse adders die de overhand trachten te halen op mijn leven door hun slinkse leugens. Als wolven in schaapskleren kwamen ze naar de oppervlakte om mij te misleiden en ze te gehoorzamen. Maar al verstijfd ons lichaam van de angst en wil het van geen ophouden weten, dan nog hebben we een keuze om daar wel of niet gehoor aan te geven...

Het vlees en de Geest

Er zijn van die tegenpolen die lijnrecht tegenover elkaar staan; het vlees en de Geest bijvoorbeeld. Deze twee kunnen niet gebroederlijk samen gaan, want het vlees kan zich niet onderwerpen aan Gods wet. (zie Romeinen 8:7) Mijn inzicht vanuit mijn verdorven vlees is daarom ook geen betrouwbare graadmeter. Toch heb ik jaren geleefd in de overtuiging dat dit wel zo was. Ik gebruikte mijn vlees als toetssteen of iets al dan niet gemeend of goed zou zijn. Het graven in mijn vlees was absoluut geen aangename speurtocht. Hetgeen wat ik daar aantrof was én is ronduit rampzalig en geeft nog meer reden tot vrees. Gaandeweg zijn er steeds meer schelletjes van mijn ogen af gegaan en wordt mijn zicht steeds duidelijker. Puur en alleen door het licht van Gods Woord op mijn omstandigheden te laten schijnen, wat door genade mag landen in mijn ziel. In mijn vlees immers woont niks goeds; dat kan ik voluit met Paulus bevestigen (zie Romeinen 7:18).

Richt je blik op Jezus

Ik wil je daarom bemoedigen, lieve lezer. Wie je ook bent en wat je situatie ook is op dit moment. Geef nooit op en vecht door. Blijf vasthouden aan de beloften uit Gods Woord, net zolang totdat je ze eigen kunt maken en je de zoete balsem ervan kunt ervaren in je ziel. Ja, het is een strijd.. maar niet één die we alleen hoeven aangaan. We mogen groeien en langzaam verder bloeien. Laten we dan onze blik gericht houden op Jezus, onze Leidsman en Herder. Hij zal het dragen en Hij zal verbinden. Blijf doorgaan, vastberaden en standvastig. Hij is de Voleinder van ons geloof en laat het werk van Zijn Handen niet varen.. 

Persoonlijk Interview in de Visie

 

Link naar het interview

 

 

 

 

Denk aan Hem bij alles wat je doet, dan baant Hij voor jou de weg

Ik herinner me nog goed de geur van vers gemaaid gras met op de achtergrond het zoemende geluid van een grasmaaier. De felle zonnestralen schenen door mijn gordijnen en deden me ontwaken. Mijn kinderlijke zintuigen genoten volop van deze weelde en ik was benieuwd wat de dag me zou brengen. Ik had zin om van bed af te gaan en sprong haar tegemoet met volop verwachting naar wat komen zou....

Het was een heerlijk gevoel; bruisende levensenergie overgoten met een bad van onbevangenheid. Uitziende naar speelplezier en een flinke portie avontuur. Ver weg van de kwellende verantwoordelijkheden en de altijd terugkerende 'wat-als-en'...

De herinnering vloog door mijn hoofd als een lieflijk lied wat me deed hunkeren naar deze vreugde. Zou ik haar terug vinden? Ik bedacht me dat ze wel te vinden zou zijn... Immers was ik niet nog steeds een kind? Een kind in de Handen van de Vader? Ik zou net zo door het leven kunnen gaan als toen. Ik behoef al die verantwoordelijkheden helemaal niet te dragen, ik mag gewoon 'leven' en me verheugen op wat komen gaat...

Alles overgeven in de Handen van de Vader. Net zoals ik destijds alles overgaf in de handen van mijn ouders. Ik wist één ding heel goed, ze zouden voor me zorgen. Goed op me passen en mij beschermen voor elk mogelijk gevaar. Daar hoefde ik me niet druk om te maken, dat werd wel voor mij gedaan.. Die zekerheid was er en daar was geen twijfel over mogelijk.

Hoe kon het dan dat deze overgave naar zo'n dieptepunt was gezakt in mijn leven? Was ik nu hetzelfde gaan doen alleen dan voor alles en iedereen om me heen? Ik wist het antwoord wel op de vraag... maar wat kon het antwoord me helpen als ik niet weer 'gewoon' zou gaan leven? Antwoorden zijn fijn en handig voor het verkrijgen van inzichten maar uiteindelijk brengen ze geen verandering.

Ik was doorgefietst. Ik had mijn vertrouwen gesteld op de Heer. Ik had mijn drang naar controle bedwongen en de onzekerheid verdroegen van het 'niet weten'. Inclusief alle bijbehorende lichamelijke reacties die deze last van het 'niet weten' teweeg bracht. Vertrouwen is een keus. Ook als je het niet voelt. Misschien juist wel als je het niet voelt. Ik had een stap in gehoorzaamheid gezet en me aan mijn deel van de afspraak gehouden. Nu was God aan de beurt. En daar had ik Hem ook herhaaldelijk om gesmeekt.

En voor het eerst in mijn leven werd me heel duidelijk wat vrede inhoud die 'alle-verstand-te-boven-gaat.' Er was een bepaalde kalmte over me heen gekomen. Een soort geestelijke sluier van rust die als bewaker diende tegen al het angst- en dwang geweld. Ik kon het niet bevatten. Ik ervoer het als een deken van vrede die zachtjes over me heen was gelegd. Deze deken was niet van mezelf. Het was een rechtstreeks geschenk uit de Hemel. Dat besefte ik me maar al te goed.

Wauw ik was onder de indruk... Was dit dan wat het betekende om in afhankelijkheid te leven? Ik alleen maar vertrouwen op Abba en de rest werd me gegeven? Hoe lang zou dit duren? En hoe lang zou ik dit kunnen vasthouden? Of zou ik het verliezen? Daar waren ze weer, dezelfde kluwen die alles en iedereen wouden vastgrijpen. Controle, behoefte aan zekerheid, zelf alles in de hand willen houden... Nee, ik voelde op mijn theewater wel aan dat dit niet zo zou werken bij deze geestelijke deken...

                                                                      *wordt vervolgd*

Steun niet op eigen inzicht

Dag lieve lezers,

Net zoals de man op het plaatje voelde het voor mij alsof ik in een diepe afgrond moest springen de afgelopen dagen. Vogelvrij met de armen wijd open: 'Heer doet U het alstublieft voor mij'

Ik vind het zo moeilijk om de controle los te laten. Om te vertrouwen op mijn Vader in de Hemel, om écht te leven naar Zijn woord en te gaan staan op Zijn beloften. Hij belooft dat Hij alles in de Hand heeft. Waarom zou ik dan elke stap van mijn leven bang en bezorgd zijn en overal gevaar zien?

Het is zo makkelijk om snel even een blikje cola van de grond af te rapen. Of dat stukje glas op te pakken wat tussen de straatklinkers ligt. Om nog maar te zwijgen van die spijker die daar ligt te roesten langs de kant van de weg. Snel stoppen, fiets omkeren en oppakken. Dan heb ik mijn geweten gesust en is de kans op een mogelijk ongeluk bezweken.

Maar het venijnige van deze weg is dat het nooit goed genoeg is en dat ik na elke bocht weer nieuwe gevaren zie. Om uiteindelijk bijna geen centimeter meer vooruit te komen en door mijn eigen zintuigen wordt bedrogen. Zeker tijdens het autorijden is dit een gevaar want het gaat zo snel en heb ik het nu wel goed gezien?

De kluwen van de angst en dwanggedachten grijpen me dan steeds verder om de nek, totdat ik uiteindelijk alleen nog maar kan controleren. Ware het niet direct, dan wel achteraf op internet. Is er wat gebeurt? Is er daadwerkelijk iemand verdronken in die sloot? Of waren het dan toch weer mijn gedachtespinsels die een dobberend eendje aanzagen voor een drenkeling die nog net in z'n laatste ademtocht een hand omhoog trachtte te steken? Gek word ik er van!

'Laat af en weet dat ik God ben' 
Psalm 46:11

Wat een tekst. En hoe toepasselijk... ze rijmt zo mooi samen met de vorige. Ik moet ophouden om op mijn eigen inzicht te vertrouwen. Hoe beperkt is ze wel niet? Ze waaien als zachte briesjes door mijn hoofd als ik door een golf van angst wordt overspoeld en als bijna verstijfd wordt geforceerd om te stoppen. Seconden schieten voorbij als kanonskogels, wat ga ik doen: stoppen of doorgaan? Tik tak tik tak, mijn hart ploft uit mijn binnenste. Ik voel de adrenaline door mijn aderen schieten, elke vezel wordt er mee besmet. Hoe makkelijk is het om nu te stoppen en te doen wat de dwang wil dat ik ga doen. Dan ben ik er van af en kan ik weer rustig ademhalen. Het zwaard van Damocles wat nu nog boven mijn hoofd hangt is dan als een sneeuwvlok voor de zon verdwenen. Althans voor even.....

Daar in die seconden van vrees en wanhoop, hoor ik ook de andere kant. Alsof de Heere deze teksten voor mij samenvlecht en ze als reddingslijnen toeschiet naar mijn bange hart. Pak ze dan mijn dochter.....Doe het niet! Vertrouw op mij en ga door. Oké Heer, ik ga door. Neemt U het alstublieft van mij over.....

*wordt vervolgd*

Vertrouw op de Heer met heel je hart

Lieve lezers,

Vertrouwen op de Heer... het klinkt zo mooi en makkelijk, maar o wat vind ik het zwaar. Geloven en vertrouwen zijn volgens mij nauwelijks te onderscheiden van elkaar. Hoe meer ik me hier van bewust wordt, hoe meer ik inzie dat ik hierin vreselijk tekort schiet. Is vertrouwen een karaktereigenschap? Word je met een dosis geboren of is het iets wat je moet leren?

Mocht het al aangeboren zijn dan ben ik tussen wal en sloot geraakt. Van nature beschik ik er in ieder geval niet over. Daarbij heeft het leven me niet de omstandigheden gegeven om makkelijk te leren vertrouwen. Maar goed, bij wie is dat wel het geval? Wellicht is dit ook allemaal nog wel overkomelijk maar in de basis essentie van mijn bestaan heb ik het ook niet bepaald voorgeleefd gekregen. De houding ten aanzien van het leven die me werd voorgeleefd was eerder als wantrouwend te bestempelen dan als vertrouwend. Waarin ik niemand wil verwijten want ja het leven brengt soms wrange vruchten voort wat ons vertrouwen behoorlijk doet krimpen.

Ik weet wél dat ik elke dag te maken heb met geloof en vertrouwen. Vanuit eigen inzicht probeer ik alles krampachtig onder controle te houden. Het liefst voorkom ik alles en laat ik niets aan het toeval over. Enig nadeel hiervan is dat je zelf geen leven meer overhoudt. Overal loert gevaar en achter elke boom zie ik een beer. Doodmoe word ik er van. Als een soort superwoman probeer ik alles in te schatten en te voorkomen, met als gevolg dat het toch nooit goed genoeg is. Want de angst- en dwang weet overal wel iets te vinden.

Heer, wat moet ik doen? Waar bent U? Kan ik er wel op vertrouwen dat U alles in de Hand heeft? Dat u beslist over leven en dood? Dat U wel roept degenen die in hun hart naar U verlangen alvorens ze overgaan in het rijk van de dood? Hoe graag zou ik willen dat er geen rampen en ongelukken meer gebeuren. U weet het Heer....ik verlang zo naar die perfecte wereld..

'Vertrouw op de Heer met heel je hart, steun niet op eigen inzicht.'

Een gedachte die prompt opborrelt na het opstijgen van mijn wanhopig gebed. Is dit het Heer? Moet ik het hier mee doen? Met deze tekst? Doorfietsen en alles overgeven aan U? Verder gaan en mijn eigen beperkte inzicht loslaten? Mijn voeten beginnen te twijfelen, mijn handen willen een draai geven aan het stuur. Alles in mij zegt omkeren en voorkomen. Toch fiets ik door, verlamd van binnen en smachtend naar de vrede die alle verstand te boven gaat.

Kijkend naar de mensen om me heen vraag ik me af, zou hier nog iemand zo rondfietsen? Nog zo'n verdwaald schaap wat de last van de wereld op haar schouders draagt? Vast niet. Ik bedenk me dat ieder ander gezond en weldenkend mens niet direct een compleet rampscenario voorspelt in een verdwaalde spijker die op de weg ligt. Hoe anders is dat bij mij...

Slepend help ik mezelf verder naar de winkel. Me vasthoudend aan die ene zachte fluistering; Zijn Woord. Het is Zijn Woord wat moet triomferen over mijn angsten. Het is Zijn Woord wat Waarheid mag worden in mijn leven. Wat ik moet geloven, zonder te zien. Anders heb ik geen leven. Het is Zijn Waarheid die vrij zet. Maar dan moet ik die wel aanpakken, me eraan vastgrijpen als het enige redmiddel wat er in deze wereld is:

'In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God'

Ja, onze Redder en Verlosser staat gelijk aan het Woord. Hij was het Woord en het Woord was God. Zo belangrijk is het dus. Daar ligt de sleutel. Daar is de deur naar de vrijheid. Hij kan worden open gedaan. Stap er maar doorheen. Maar kijk niet achterom. Het verleden is gevuld met eigen inzicht...

*wordt vervolgd*

Radicaal anders

Dag lieve lezers,

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen met deze post. Mijn vingers jeuken om gewoon te typen wat ik op mijn hart heb. Echter door de jaren heen heb ik mogen leren dat het wijs is om je woorden zorgvuldig te kiezen. Tenslotte wil ik mensen niet voor het hoofd stoten. En aan de andere kant lijkt het soms bijna onmogelijk om het niet te doen.

Dit brengt me bij Jezus en bij de boodschap van het Evangelie. Ook deze is best wel radicaal. En ik vraag me af of ik wel zo radicaal durf te zijn? Ik voel van binnen een passie branden om te gaan en mijn scherpe woorden te plaatsen. Echter lijkt het tegenwoordig alsof we alles willen en misschien zelfs wel moeten nuanceren. Onder gedompeld in de zogenaamde dekmantel der liefde. Maar de vraag is: betreft het hier wel liefde?

Ik weet het niet zo goed. En ik ben niet zo’n dappere pionier en toch voel ik juist de roeping om dit wel te zijn. Ja, dat vergt moed en vertrouwen. Het lef om uit je boot te stappen en te leren lopen op het water. Roept Jezus mij werkelijk? Of ben ik het gewoon zelf? Hoe zal ik er ooit achter komen als ik in mijn Titanic blijf zitten. Want dat is het inmiddels geworden...

Nou, om dan maar met de deur in huis te vallen: mijn geliefde zusters waar zijn we mee bezig? Waarom zie ik zo weinig eerbaarheid in ons midden? Hoe kan het dat we bijna nauwelijks te onderscheiden zijn van de wereld? Het verschil zou toch juist zo groot als dag en nacht moeten zijn?Hebben we dan allemaal onze bijbel niet gelezen? Ik begrijp het soms gewoon niet zo goed... Het lijkt me dat de teksten uit de brieven van Paulus & Petrus aangaande de vrouw en eerbaarheid niet zo onduidelijk zijn.

En dus worstel ik verder, van zondag tot zondag... Hoe ik dit onder de aandacht kan brengen. Het lijkt zo’n groot en gevoelig onderwerp. Bijna te teer om aan te raken. Maar het laat me niet los. Ik zou zo graag verandering zien. Hoe mooi zou het zijn als we allemaal gehoor geven aan de oproep van onze Heer onder het gezag van de apostelen om ons eerbaar te kleden. Doorgaan om te lichten, te zouten en geheel anders te zijn. Onze God vindt ons prachtig! Gewoon zoals we zijn, zoals Hij ons gemaakt heeft. Daar hebben we geen wereldse camouflage voor nodig. De Schepper van het heelal vind je prachtig, laat dat onze kroon zijn!