Steun niet op eigen inzicht

Dag lieve lezers,

Net zoals de man op het plaatje voelde het voor mij alsof ik in een diepe afgrond moest springen de afgelopen dagen. Vogelvrij met de armen wijd open: 'Heer doet U het alstublieft voor mij'

Ik vind het zo moeilijk om de controle los te laten. Om te vertrouwen op mijn Vader in de Hemel, om écht te leven naar Zijn woord en te gaan staan op Zijn beloften. Hij belooft dat Hij alles in de Hand heeft. Waarom zou ik dan elke stap van mijn leven bang en bezorgd zijn en overal gevaar zien?

Het is zo makkelijk om snel even een blikje cola van de grond af te rapen. Of dat stukje glas op te pakken wat tussen de straatklinkers ligt. Om nog maar te zwijgen van die spijker die daar ligt te roesten langs de kant van de weg. Snel stoppen, fiets omkeren en oppakken. Dan heb ik mijn geweten gesust en is de kans op een mogelijk ongeluk bezweken.

Maar het venijnige van deze weg is dat het nooit goed genoeg is en dat ik na elke bocht weer nieuwe gevaren zie. Om uiteindelijk bijna geen centimeter meer vooruit te komen en door mijn eigen zintuigen wordt bedrogen. Zeker tijdens het autorijden is dit een gevaar want het gaat zo snel en heb ik het nu wel goed gezien?

De kluwen van de angst en dwanggedachten grijpen me dan steeds verder om de nek, totdat ik uiteindelijk alleen nog maar kan controleren. Ware het niet direct, dan wel achteraf op internet. Is er wat gebeurt? Is er daadwerkelijk iemand verdronken in die sloot? Of waren het dan toch weer mijn gedachtespinsels die een dobberend eendje aanzagen voor een drenkeling die nog net in z'n laatste ademtocht een hand omhoog trachtte te steken? Gek word ik er van!

'Laat af en weet dat ik God ben' 
Psalm 46:11

Wat een tekst. En hoe toepasselijk... ze rijmt zo mooi samen met de vorige. Ik moet ophouden om op mijn eigen inzicht te vertrouwen. Hoe beperkt is ze wel niet? Ze waaien als zachte briesjes door mijn hoofd als ik door een golf van angst wordt overspoeld en als bijna verstijfd wordt geforceerd om te stoppen. Seconden schieten voorbij als kanonskogels, wat ga ik doen: stoppen of doorgaan? Tik tak tik tak, mijn hart ploft uit mijn binnenste. Ik voel de adrenaline door mijn aderen schieten, elke vezel wordt er mee besmet. Hoe makkelijk is het om nu te stoppen en te doen wat de dwang wil dat ik ga doen. Dan ben ik er van af en kan ik weer rustig ademhalen. Het zwaard van Damocles wat nu nog boven mijn hoofd hangt is dan als een sneeuwvlok voor de zon verdwenen. Althans voor even.....

Daar in die seconden van vrees en wanhoop, hoor ik ook de andere kant. Alsof de Heere deze teksten voor mij samenvlecht en ze als reddingslijnen toeschiet naar mijn bange hart. Pak ze dan mijn dochter.....Doe het niet! Vertrouw op mij en ga door. Oké Heer, ik ga door. Neemt U het alstublieft van mij over.....

*wordt vervolgd*