Vertrouw op de Heer met heel je hart

Lieve lezers,

Vertrouwen op de Heer... het klinkt zo mooi en makkelijk, maar o wat vind ik het zwaar. Geloven en vertrouwen zijn volgens mij nauwelijks te onderscheiden van elkaar. Hoe meer ik me hier van bewust wordt, hoe meer ik inzie dat ik hierin vreselijk tekort schiet. Is vertrouwen een karaktereigenschap? Word je met een dosis geboren of is het iets wat je moet leren?

Mocht het al aangeboren zijn dan ben ik tussen wal en sloot geraakt. Van nature beschik ik er in ieder geval niet over. Daarbij heeft het leven me niet de omstandigheden gegeven om makkelijk te leren vertrouwen. Maar goed, bij wie is dat wel het geval? Wellicht is dit ook allemaal nog wel overkomelijk maar in de basis essentie van mijn bestaan heb ik het ook niet bepaald voorgeleefd gekregen. De houding ten aanzien van het leven die me werd voorgeleefd was eerder als wantrouwend te bestempelen dan als vertrouwend. Waarin ik niemand wil verwijten want ja het leven brengt soms wrange vruchten voort wat ons vertrouwen behoorlijk doet krimpen.

Ik weet wél dat ik elke dag te maken heb met geloof en vertrouwen. Vanuit eigen inzicht probeer ik alles krampachtig onder controle te houden. Het liefst voorkom ik alles en laat ik niets aan het toeval over. Enig nadeel hiervan is dat je zelf geen leven meer overhoudt. Overal loert gevaar en achter elke boom zie ik een beer. Doodmoe word ik er van. Als een soort superwoman probeer ik alles in te schatten en te voorkomen, met als gevolg dat het toch nooit goed genoeg is. Want de angst- en dwang weet overal wel iets te vinden.

Heer, wat moet ik doen? Waar bent U? Kan ik er wel op vertrouwen dat U alles in de Hand heeft? Dat u beslist over leven en dood? Dat U wel roept degenen die in hun hart naar U verlangen alvorens ze overgaan in het rijk van de dood? Hoe graag zou ik willen dat er geen rampen en ongelukken meer gebeuren. U weet het Heer....ik verlang zo naar die perfecte wereld..

'Vertrouw op de Heer met heel je hart, steun niet op eigen inzicht.'

Een gedachte die prompt opborrelt na het opstijgen van mijn wanhopig gebed. Is dit het Heer? Moet ik het hier mee doen? Met deze tekst? Doorfietsen en alles overgeven aan U? Verder gaan en mijn eigen beperkte inzicht loslaten? Mijn voeten beginnen te twijfelen, mijn handen willen een draai geven aan het stuur. Alles in mij zegt omkeren en voorkomen. Toch fiets ik door, verlamd van binnen en smachtend naar de vrede die alle verstand te boven gaat.

Kijkend naar de mensen om me heen vraag ik me af, zou hier nog iemand zo rondfietsen? Nog zo'n verdwaald schaap wat de last van de wereld op haar schouders draagt? Vast niet. Ik bedenk me dat ieder ander gezond en weldenkend mens niet direct een compleet rampscenario voorspelt in een verdwaalde spijker die op de weg ligt. Hoe anders is dat bij mij...

Slepend help ik mezelf verder naar de winkel. Me vasthoudend aan die ene zachte fluistering; Zijn Woord. Het is Zijn Woord wat moet triomferen over mijn angsten. Het is Zijn Woord wat Waarheid mag worden in mijn leven. Wat ik moet geloven, zonder te zien. Anders heb ik geen leven. Het is Zijn Waarheid die vrij zet. Maar dan moet ik die wel aanpakken, me eraan vastgrijpen als het enige redmiddel wat er in deze wereld is:

'In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God'

Ja, onze Redder en Verlosser staat gelijk aan het Woord. Hij was het Woord en het Woord was God. Zo belangrijk is het dus. Daar ligt de sleutel. Daar is de deur naar de vrijheid. Hij kan worden open gedaan. Stap er maar doorheen. Maar kijk niet achterom. Het verleden is gevuld met eigen inzicht...

*wordt vervolgd*