Harde stilte

Als verdoofd staar ik omhoog. De imposante kerk zo leeg en stil, zet me op haar plek. Haar muurschilderingen verwijzen naar een ver verleden. Voor mij zie ik het kruis. Het kruis in al haar eenvoud en mijn doordringend besef van zonde. In mijn hart dank ik Jezus. Hoe heeft Hij ooit dat leed kunnen dragen? Mijn gedachten dwalen weer af. Ik wil mijn ogen sluiten, ik wil God zoeken in de stilte. Echter de stilte is genadeloos hard voor mijn onrustige ziel. Ze wijst me op mijn voortdurende behoefte aan hectiek. Blijven rennen, altoos doorgaan, zodat het gapend gat niet aan de oppervlakte komt. Maar dan nu, hier ligt ze open bloot en voor mij. Durf ik wel te kijken in de spiegel? Wil ik wel écht weten wat er diep van binnen in mijn hart leeft? God weet het wel én die gedachte brengt me tot nog meer dankbaarheid. Hoe dan ook, ík kan het niet. Ik kan niet mijn eigen hart veranderen. In moedeloosheid went ik mijn blik weer omhoog. Heer, U kunt het wél. Doe het toch alstublieft. Verlos me van mezelf, voordat ik er nog krankjorum van wordt. In een split second vraag ik me af of deze simpele vraag afdoende is. Moet ik misschien eerst nog vrij komen van 't één of ander? Heb ik mijn zonde wel beleden? Is er een soort 'vrij-van-jezelf-komen' bid formule, die ik nog niet heb gehoord? Of moet ik toch nog harder ploeteren en vooral doorgaan met zelfkastijding? Pfff, dit laatste heeft me tot nog toe bittere vruchten gebracht. Dus dat zal het wel niet zijn. Alhoewel, compleet stagneren met het goede te doen me ook niet zo vruchtbaar lijkt. Lieve help, waar ligt de grens? Waar begin ik én waar eindigt God én vice versa? Ik weet het niet.... In een soort vlaag van berusting leg ik mijn onrustig hart neder. Stil maar mijn ziel én wees niet bang, voor de onzekerheid van morgen. God omgeeft je steeds, Hij is erbij, in je beproevingen en zorgen. Laat dit de waarheid zijn waar ik me aan vast kan klampen, als ik nog op U mag wachten...