Dicht bij U

Soms vraag ik me af, of U al mijn inwendige wanhoopskreten hoort.
Het zijn slechts gedachten die ik in ogenblikken van seconden naar
boven gooi. In al mijn ellende roep ik om hulp, smeek ik U om vrede.
En erken dan in alle eerlijkheid dat de strijd soms te veel voor me wordt.
Dat alles voor mij overbodig lijkt, zo uitzichtloos. In mijn moedeloosheid
vraag ik U zelfs om mij thuis te halen. Het zijn van die verlangens
die uit nood worden geboren. En bij nader inzien helemaal niet tot mijn
daadwerkelijke wensen behoren. Maar zelfs die, die impulsieve uitingen
om hulp hoort U. Ze zijn niet aan U voorbijgegaan en U heeft ze niet
als aanstellerij weggedaan. U bent er zelfs serieus op ingegaan.
Hoe bijzonder vind ik dat, steeds weer. Waar ik me eerder op de dag nog
afvroeg of U het wel zou horen, wordt in de daaropvolgende avond mijn gebed
in een preek verhoord. Ook andere dienaren van U hadden soms hun buik vol
van deze wereld en de strijd die we allemaal moeten voeren. Hoe mooi en
kostbaar gaat U met deze 'geknakte rietjes' om. Er is geen sprake van
lomp walsen over gevoelens heen; nee slechts een zachte fluistering, die zegt:
sta op en ga heen. Je taak is nog niet volbracht en je mag leunen op Mijn kracht.
Ik ben het die je de weg zal wijzen en in stilte je zal verblijden. Hoe kostbaar
bent U voor mij oh Heer. Ik wil in Uw gezelschap verblijven, elke dag weer.