woensdag 13 november 2013

Wat is een angst- en dwangstoornis eigenlijk?

Lieve Bloggers,

Vanmorgen stelde mijn man aan mij de vraag: 'Kun je eens nadenken over wat het nou precies inhoud om met een angst- en dwangstoornis te leven en hierbij ook echt iemand anders in jouw gevoelswereld te laten komen?' De vraag intrigeerde me enorm. Natuurlijk wil ik dat proberen! Eigenlijk wil ik niets liever dan het te delen met een ander.

Mijn man, Bart, gaat een workshop geven over angst- en dwang. Hij heeft de informatie nodig. Omdat hij met mij samenleeft is hij al praktisch net als ik een  'ervaringsdeskundige' op dit gebied. Maar toch, echt van hart tot hart uitleggen wat het nou met iemand doet, zal zelfs voor hem lastig zijn.
Kun je nagaan, Bart, die zo dicht bij mij leeft. Wij die zo verbonden met elkaar zijn. Zelfs wij kunnen niet helemaal in elkaars gevoelswereld stappen...

Mijn moeder zegt het altijd zo mooi: 'Regina, je kan met mensen oplopen en elkaars hand vast houden maar volledig de diepte in gaan en voelen wat jij voelt daar zal ik nooit kunnen komen.' En toch! En toch wil ik een poging wagen. Het is net alsof God dit verlangen op mijn hart heeft gelegd. Ik wil zo graag mijn belevingswereld met iemand delen. Laten weten hoe het voelt. Misschien wel voor de erkenning van mijn strijd. Weet je waarom? Het is zo onzichtbaar. Je ziet het niet aan de buitenkant. Ja, aan mijn ogen. Ogen vormen nog altijd de spiegel van de ziel. Echter zelfs dat kun je verdoezelen zeker voor onbekenden.

In ieder geval wil ik proberen om een poging te wagen. Doorgaans ben ik er beter in mijn gevoel op papier te uiten dan in woord. Alleen waar begin ik? Een dag in het leven van iemand met een angst- en dwangstoornis is zwaar. Het is ook onderhevig aan veranderingen. Net zoals we dat allemaal zijn. Als ik kijk naar mijn diepste dalen en deze dagen voor mijn geest probeer te halen, loop ik hier liever voor weg. Toch is dat wel de realiteit als je er mee worstelt. Pff, al met al een moeilijke vraag. Laat ik beginnen bij het begin...

Wakker worden



Wakker worden uit de slaap was voor mij een kwelling. De eerste paar seconden dat mijn ogen begonnen te wennen aan het licht en mijn binnenste nog rustig was, verlangde ik er direct weer naar om te slapen. De minuten die daarna hun intrede zouden doen herinnerden mij aan het kwellende feit, waar ik was, wat ik dacht en met name wat ik voelde. Die schok van: 'daar gaan we weer, ik kan niet meer, weer een hele dag rondlopen met dit enorm zware gevoel.' Gevolgd door, hoe kom ik deze dag door? Hoe overleef ik het?

Ja, ik deed dan weer een poging om in slaap te vallen, helaas tevergeefs. Want ik wist dat ik ook deze dag zou moeten beginnen. Eigenlijk was het wakker worden voor mij een reden om te huilen. Stiekem hoopte ik dat de slaap een wonder zou hebben verricht in mijn leven en ik alles was vergeten. Dat ik die paar seconden van ontspannen wakker worden kon vasthouden. Maar dit lukte niet....

Nu ik dit zo schrijf, voel ik weer de pijn omhoog komen borrelen van al die overlevingsjaren. Ik heb nooit de tijd gehad om het te verwerken, ik dwong mezelf om door te gaan. Het kon niet anders. Als je wilt overleven kun je daar niet bij stil staan. Misschien is de tijd gekomen om dit te verwerken, alleen weet ik niet of ik hier klaar voor ben....Het doet pijn, het zit diep en het is één van m'n allerergste nachtmerries...
Ik gun mezelf de tijd, kleine beetjes vormen uiteindelijk ook een verhaal..

Wordt vervolgd...

8 opmerkingen:

  1. Mooi geschreven! wordt vervolgd... Zit er al helemaal in en vraag me af hoe je als moeder hiermee leert omgaan...?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Ineke, dankjewel.... Inmiddels moet ik enigszins terugkomen op mijn 'wordt vervolgd' --> zie mijn nieuwe blog :-)

      Verwijderen
  2. Moedig Regina, dat je dit hier met iedereen wil delen, open en bloot. Maar ik heb zelf gemerkt dat als je je kwetsbaar durft opstellen, je dan ook vaak hele open en oprechte reacties terug krijgt. En sommigen zullen zich herkennen en juist niet durven reageren, ook voor hen doe je dit. Wat mij altijd weer intrigeert, hoe is het zo ooit gekomen? Er moet een oorzaak zijn, een startpunt of een opbouw van aanleidingen. Ik lijk erg op mijn zus, gesloten en introvert, maar waarom ben ik (redelijk ...) normaal gebleven en is zij via diverse psychoses uiteindelijk tot de diagnose schizofrenie gekomen? Overigens gaat het met behulp van medicijnen en een langere reeks van jaren opname nu redelijk met haar en woont ze weer zelfstandig.
    Ik ben zelf vanaf mijn jeugd al geïnteresseerd in psychologie, maar meer om mezelf te leren kennen .... De menselijke geest wil zichzelf nog wel eens (uit noodzaak) beschermen voor kwalijke gebeurtenissen of invloeden van buitenaf, maar het gevaar daarvan is soms dat er te hoge muren opgetrokken worden, waardoor je jezelf op kan gaan sluiten, en ook herstel moeilijker wordt. Je gaat dan teveel vanuit je gevoel op dingen (triggers) reageren i.p.v. met je verstand. Het is vaak een moeilijk proces om dat patroon te doorbreken. Soms heb je daar hulp voor nodig. Want het betekent dat je dan weer door die eerste 'herinneringen' en 'gebeurtenissen' heen moet, dat kan zeer angstig zijn.
    Sterkte in ieder geval gewenst met je leven en ook met het pogen een en ander te uiten en te beschrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Anton voor je uitvoerige reactie.... Wat je zegt is helemaal waar... Ik weet het ook niet, en ik ben vaak ook geïnteresseerd in de 'waarom' vraag en hoe het één en ander zo is gekomen. Ik denk dat het mechanisme om jezelf te beschermen zoals jij daarover praat ook op mij van toepassing is. Overigens ben ik op dit moment op een ander kruispunt beland --> zie mijn nieuwe blog....

      Verwijderen
  3. Goed om jezelf serieus te nemen Regina! Ik hoop echt dat je er vrij van mag komen. Ken je de boeken Wat Angst met je doet en Wat Dwang met je doet?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Hinke! Ik ken de boeken niet, ik ben best benieuwd :-) Veel boeken over dit onderwerp heb ik al redelijk uitgekauwd haha..

      Verwijderen
  4. Ik lees mee, respect dat je dit zo gaat delen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Yvon, daar begin ik nu toch enigszins aan te twijfelen...
      Ik weet niet of ik al het negatieve wel weer wil oprakelen (zie mijn nieuwe blog..)

      Verwijderen

Ik hoor graag je reactie!