Vertrouwen

Tja, daar zit ik dan. Zonder vertrouwen. Ik heb geen vertrouwen in mensen en ook niet in God. De tekst die hierboven staat beschreven zou ik zo graag willen geloven. In mijn hoofd weet ik dat het klopt maar mijn hart schreeuwt wat anders. 'Pas maar op!' 'Je kunt echt niet jezelf zijn, wie houdt er nou van een boos iemand?' 'Net alsof iemand zit te wachten op je pijn.' 'Net alsof iemand je ooit echt onvoorwaardelijk heeft geaccepteerd en zo van je heeft gehouden.' 'Nee, je moet jezelf zo aanpassen dat je anderen tevreden stelt, dan zullen ze je accepteren.'

En dan ben ik weer terug bij af. Ik word er af en toe zo moe van en moedeloos. Ik wil zo graag dat deze waarheid ook land in mijn hart en dat ik voor altijd veilig ben bij God. Dat niets mij meer van Zijn liefde kan scheiden. Ook ik zelf niet, al zou ik dat willen.

Af en toe voel ik een rebelsheid in me opkomen. Zo van, ik doe het allemaal wel alleen. Ik kan niet meer iemand zijn of spelen die ik niet ben. Dat heb ik al te lang gedaan. Van mezelf moet ik voor God ook vroom zijn. En het lukt me niet. Hoe meer ik probeer, hoe meer weerstand ik voel tegen Jezus. Vervolgens schiet ik volledig in de kramp want als ik Hem niet meer kan vasthouden, of zelfs begin weg te duwen, wat gebeurt er dan met mij? Dan komt het niet goed. Straks doe of denk ik iets wat onvergeeflijk is en dan ben ik verloren. Voor eeuwig verloren. Ik kan het dus maar niet loslaten. Ik kan de controle niet overgeven. En hoe meer ik van mezelf moet, hoe erger mijn verzet.

Vader Help mij. Ik kan het niet... Ik sta met lege handen. Zelfs mijn handen open doen lukt niet meer.
Laat Uw grootheid zien. Verricht Uw wonder in mij.

Amen