maandag 8 april 2013

Stilstaan

Dag lieve Bloggers,

Ik sta even stil. Normaal gesproken dender ik altijd maar door. Mijn geest en lichaam blijven vaak achter. Ergens in mij zit zo'n oerkracht die me doordrijft. Blijven rennen, niet gaan stilstaan. Maar vandaag sta ik wel even stil. Mijn lichaam voelt aan als een zwaar betonblok. Af en toe vraag ik me af waarom ik toch zo weinig energie heb? Het knipperen met mijn wimpers gaat vertraagd en mijn hoofd voelt zwaar. Te snel opstaan moet ik al helemaal niet doen want dan val ik zowaar onderuit. Ik weet dat het geen zin heeft om te zoeken naar oorzaken. Het medische circuit heb ik al bewandeld. Plus het alternatieve. Er komt in het medische circuit nooit wat uit en in het alternatieve genoeg, maar dat heeft nog nooit geholpen.

Vandaag was ik tegen wil en dank toch weer aan het googlen naar wat langdurige angst eigenlijk met je doet. Hier ben ik ook maar weer mee opgehouden, want vrolijk word je er niet van. Als ik dan terugdenk aan al die jaren gevuld met stress en de enorme paniekaanvallen, dan zakt de moed me in de schoenen. Ik weet wel wat ik heb doorgemaakt. Vaak sta ik hier ook niet bij stil. De pijn zit te diep en als het goed gaat wil ik daar niet in terug. Maar er zit wel verdriet. Op het moment zelf was ik alleen maar aan het overleven en verwerken is er niet bij. Dat kan dan ook niet. Het is letterlijk vechten voor je leven.

Tja, het mag misschien vreemd op je overkomen. Zeker als je het zelf nooit hebt ervaren. Vaak voel ik me ook nog een aansteller. Maar dat ben ik niet. En dat label ga ik mezelf ook niet meer op plakken. Vandaag voel ik me gewoon shit. En heb ik de behoefte om dit te delen. Ik heb de behoefte om mezelf serieus te nemen en lief te zijn voor mezelf. Om te treuren en stil te staan. Om te beseffen wat het me allemaal gekost heeft. In de afgelopen jaren ben ik in een vlot tempo grijs aan het worden. Vaak wordt beweerd dat dit genetisch is bepaald. Ik weet bijna wel zeker dat dit debet is aan alle stress. Evenals de achteruit gang van mijn ogen en de wazige vlekjes zien. Plus het hele hypoglykemie gebeuren.

Af en toe lig ik op bed en ben ik me bewust van alle aangespannen spieren. Werkelijk ontspannen is lang geleden. Onbewust houd ik alles aangespannen. Dat is er al zo ingeslopen.
Nu ik dit zo aan het schrijven, schieten er allemaal gedachten door mijn hoofd: 'je moet niet zo zeuren' en 'mensen houden hier niet van,' 'ze begrijpen je niet en zullen je een aansteller vinden.'
Continue voel ik de neiging om mezelf te nuanceren en aan te geven dat ik de rest van de dag echt wel opgewekt ben en doorzet.  Ik vind het zo vervelend dat ik niet gewoon het negatieve, het negatieve kan laten zijn, zonder te nuanceren. Die nuance wil ik aanbrengen om zodoende het oordeel van mensen te beïnvloeden. Alles eindigt en begint uiteindelijk weer bij hetzelfde cirkeltje: angst voor afwijzing....


12 opmerkingen:

  1. Ojee, nu heb ik er een nieuwe angst bij; grijze haren! Ik bestudeer mijn bruine lokken regelmatig in de hoop er géén te ontdekken. Naar mijn idee kan het namelijk niet anders dan dat ik grijze haren aan het kweken ben. Tot dusver nog geen grijs haartje gespot dus, of wellicht dank ik dit aan mijn verslechterde ogen ;-).

    Verder is wat je schrijft in grote lijnen voor mij ook herkenbaar, dus voor wat het waard is: je bent niet alleen!

    Lieve groet, Esther

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hahah grapjas :-) Je weet het mooi te brengen, je tovert in ieder geval een grote glimlach op mijn gezicht :-) Dankjewel voor je post. Fijn om te weten dat ik niet alleen ben. You're my partner in distress.

      Liefs,

      Regina

      Verwijderen
  2. Hallo Regina,
    Ik ben hier terecht gekomen via Christelijke webloggers.
    Heb me aangemeld om je te volgen.
    Ga morgen je muziek luisteren.

    Ik heb gehoord over Hooggevoeligheid, maar kan me absoluut niet voorstellen wat dit met je doet.

    Een prachtig blog, waarin je je gevoel van deze dag omschrijft.

    Dank je wel dat we je mogen gaan volgen.
    Groetjes
    Wil

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Wil,

      Welkom op mijn blog :-) Dit is uiteindelijk ook de reden waarom ik blog; mensen bekend maken met hooggevoeligheid, angst/dwang en dan met name wat het met je doet. Fijn dat je de tijd neemt om je te verdiepen in wat dit met iemand doet.

      Dankjewel voor je compliment én heel fijn dat je me wilt volgen.

      Lieve groet,

      Regina

      Verwijderen
  3. Die vlekjes kunnen dus wél van angst komen. Het is voor het eerst dat ik erover lees. Ik ben ervoor bij de oogarts geweest, hij ontkende dat. Ik weet hoe het voelt en ook de kenmerken (aangespannen spieren) die je beschrijft herken ik. Angst zuigt je leeg en beneemt je je energie. Mooi te lezen dat je in je angst op God vertrouwt en achter hem aangaat. Wat mooi dat je zo geniet van het zingen!
    Kan het hooggevoelig zijn geen oorzaak zijn van je angst? Zelf heb ik ADD en heb al veel hypochondrische periodes doorgemaakt (al vanaf jonge leeftijd). Sinds ik weet dat ik ADD heb (nu een paar jaar) gaat het wat beter, al hou ik er altijd rekening mee dat er weer een slechte periode kan komen. Zo'n periode brengt je wel héél dicht bij God, je hebt immers niets anders om je aan vast te klampen?! Al die andere dingen die je ook van het geloof af kunnen leiden, heb je dan geen plezier in én geen energie voor.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Marmarel,

      Bedankt voor je reactie! Ik heb even opgezocht wat ADD en hypochondrie betekend. Ik was er nog niet bekend mee. De kenmerken van ADD, zijn voor mij ook wel enigszins herkenbaar. Af en toe sta ik versteld van alle symptomen die een bepaalde ziekte met zich mee dragen. Dit alles moet vast heftig voor jou zijn. Ik wens je heel veel sterkte en nabijheid van God. Want inderdaad, de moeilijke periodes brengen je dicht bij Hem. Toch is dit lang niet altijd makkelijk.

      Wat betreft het wazig zien en vlekjes voor de ogen; ik vermoed zelf dat dit zo is. Bij mij is dit ook niet bevestigd door een arts. Ik zie zelf alleen duidelijke linken. Sinds al die paniekaanvallen en chronische angst is dit er volgens mij langzaam aan ingeslopen. De oogarts heeft me destijds aangegeven dat het geen kwaad kon. Meer mensen schijnen hier last van te hebben. Ik wil je natuurlijk niet bang maken. Ik begrijp dat je hier mee worstelt vanuit je hypochondrie. Probeer ook hierin te vertrouwen op God, Hij is altijd bij jou!

      Fijn dat je je zo openstelt. Dankjewel hiervoor.

      Lieve groet,

      Regina

      Verwijderen
  4. Ik neem jou vanavond mee in mijn gebed. Ik ben er nl. van overtuigd dat onze Hemelse Vader jou gelukkig wil zien. Dus Regina heb vertrouwen op God famke. Ik weet dat dit heel gemakkelijk klinkt, maar dat is het uiteindelijk ook. Heel veel liefs. Tineke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Tineke,

      Zie je nou wel dat het je lukt om een berichtje te plaatsen :-) Zo moeilijk was het niet ;-) Vindt dat erg leuk.

      Dankjewel dat je mij meeneemt in je gebed. Dat vind ik heel fijn. Ik geloof ook dat God ons allemaal gelukkig wil zien. Hij is er mee bezig. Alleen, alle goeie dingen komen langzaam, maar ik heb er vertrouwen in.

      Dankjewel zuster.

      Veel liefs,
      Regina

      Verwijderen
  5. Is het dan toch gelukt om een berichtje te schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb je blog net ontdekt. Ga je postings volgen

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hallo Aritha,

    Welkom! Leuk dat je mijn blog hebt ontdekt :-) Via christelijke webloggers?
    Fijn dat je mijn postings gaat volgen :-)

    Lieve groet,
    Regina

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klopt! Via christelijke webloggers. je bent welkom op mijn blogs, die ik onder mijn eigen naam schrijf maar ook op die waar ik onder mijn pseudo schrijf. je kunt kiezen :-)

      Verwijderen

Ik hoor graag je reactie!