Adempauze

Toen ik vanmorgen aan het wandelen was met Emmanuel én ik de frisse wind door mijn haren voelde gaan, bedacht ik me hoe mooi het leven is. De helderblauwe lucht met hier en daar een wolkje gaven me het gevoel van vrijheid. Ik bedacht me: 'wat leven we toch in een enorm uitgestrekte wereld waar we alleen maar een puntje van bekijken in ons dagelijks leven.' Toch laat zo'n puntje al enorm veel zien van onze Schepper. Hij heeft het zo mooi gemaakt! Vreugde en rust waren de emoties die ik met mij meedroeg én ik dacht: 'wat is het toch goed zo!'

Ineens besefte ik mij dat ik alleen maar op dit punt was gekomen door strijd. Deze vreugde én rust waren beide een vrucht van de afgelopen jaren. Eerder had ik de schoonheid van zo'n wandeling niet eens kunnen inzien. Of wellicht wel kunnen inzien maar behoorlijk onder gewaardeerd. Ja, het leven is fijn als je rust en vrede hebt, maar toen bedacht ik me wel: 'ik wil verder groeien.' En dat gebeurt alleen door snoeien. En dat snoeien wordt door Onze Vader gedaan.

Het mooie is dat Hij mij tussendoor adempauze geeft. Dan laat Hij mij genieten van het zonnetje, zodat ik even op adem kan komen. Ik weet dat Hij nog niet klaar is met snoeien. En vandaag realiseerde ik mij, dat dat misschien maar goed is ook. Hij wil nog een veel mooiere plant van mij maken. En waarom ook niet? In een flits van een seconde verheugde ik mij zelfs lichtelijk op komende strijd. Want, de vruchten ervan zijn prachtig! Wie had dat ooit gedacht? Verheugen op lijden. De woorden van Paulus schoten door mijn hoofd, hij had gelijk. We mogen ons verblijden in ons lijden, want waar wij zwak zijn wordt Jezus verheerlijkt!

Wat een inzicht! Ik weet nu dat ik nog wel een weg te gaan heb. Ik hoop alleen dat ik me dit zal herinneren als de strijd zich voordoet. Dat ik dan mag weten dat het tijdelijk is.... Hij belooft: 'Al het kwade laat ik meewerken ten goede.' En Hij houdt zijn Woord!

Amen