Ik huil, en ik word zo weemoedig van het hart dat gekwetst is. Wanneer zijn haar tranen opgedroogd? Wanneer komt ze tot rust en bedaren? Zo graag wil ik de vreugde weer omarmen. En afrekenen met de pijn en verwondingen. Ze zitten zo diep verwrongen en woorden kunnen er geen uiting aan geven. De eenzaamheid van ik en mijn hart liggen verborgen. Niemand is in staat haar kamers te doorgronden, niemand alleen dan God haar maker. Hoe vaak ik ook probeer om mijn hart te delen en zichtbaar te maken voor een ander... Het lukt maar niet. En dus blijven we eenzaam achter, mijn hart en ik. Slechts in't Alziende oog van de Schepper, die weet waar haar zuchten vandaan komen. Want oh, ze zucht zo vaak in mij, was ik al die pijn en 't verdriet maar voorbij. Echter lijkt het wel alsof zich elke dag nieuwe tranen aandienen... En dan vlucht ik naar buiten om dicht bij Hem te zijn. In de wind voel ik Zijn aanraking en in de lucht Zijn almachtigheid. Zoals mijn dochter haar 'koespopje' omarmd en haar zo vertrouwd raakt met haar moeders geur, zo omarmd de natuur mij als een 'koespopje' vertrouwende aan mij Gods geur....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor graag je reactie!