Emoties. Ik heb er ontelbaar veel en ze zijn er altijd. Soms sluimerend aanwezig en meer dan eens radicaal. Ze hebben geen gehoor voor mijn planning. Netjes op de deur kloppen is er niet bij. Nee, het zijn soms zo waar heuse tsunami's. In een wenk van een ogenblik brengen ze me terug naar situaties die ik voor mijn gevoel allang had afgesloten. Hoezo ironisch, voor mijn 'gevoel'? Tja, ik ben nou eenmaal een gevoelsmens, daar ben ik mee behept en het is zowel een zegen als een kruis.
Hoe dat zit? Nou af en toe voel ik de behoefte om het uit te schreeuwen! Aaarggghhh!! Al die emoties die zitten te dringen om voorrang en te schreeuwen om aandacht. Ik wil ze verwerpen naar de plek waar ze behoren: het verleden. Want dat is 9 van de 10 keer de plaats waar ze vandaan komen. Ik heb helemaal geen behoefte om alle traumatische ervaringen nog eens de revue te laten passeren. Helaas ben ik behept met achterstallig onderhoud en zal ik er wel mee moeten dealen. Enigszins herkenbaar?
Ik zou zo graag willen dat we in ons gerationaliseerde samenleving wat meer oog hebben voor emoties en de verwerking ervan. Het was voor mij geen overbodige luxe geweest als ik op de basisschool ook vaardigheden had aangeleerd over hoe we het beste met emoties kunnen omgaan. Als vanzelfsprekendheid wordt aangenomen dat we dit 'automatisch' allemaal wel leren. Ik denk hier anders over. Volgens mij is niets minder waar. Net zoals we moeten leren rekenen, zullen we denk ik ook moeten leren hoe we als mens emotioneel gezond in het leven kunnen staan.
Natuurlijk, nu hoor ik je denken, dit hoort toch als hoofdpunt bij de opvoeding te liggen. Maar als we eerlijk zijn, hoeveel aandacht wordt hier werkelijk aan besteed? Wie leert zijn of haar kind om situaties te verwerken of een plekje te geven. En dan ook nog eens psychologisch verantwoord?Meestal zijn we geneigd om het verdriet te stoppen met een geruststellend: 'ssshht, het komt wel weer goed.' Natuurlijk heel veel wonden genezen en met een pleister valt veel te herstellen, toch zijn er ook wonden die minder makkelijk genezen. Bijvoorbeeld wonden in ons hart. Deze vergen verdieping, tijd, aandacht en zorgvuldigheid. Wie weet er nou werkelijk, (en dan even niet de psychologen onder ons) hoe we hier raadzaam mee om kunnen gaan?
Als ik voor mezelf spreek, ik ben nog steeds lerende. Maar ik vind het wel verrekte makkelijk dat ik mezelf op vaste tijdstippen kan spiegelen aan een volleerd 'levensdeskundige' en zijn trouwe dienaren. Dan heb ik het over onze lieve Heer Jezus en in mijn geval christelijke psychologen die de basis voor hun leringen vinden in de bijbel. Het leven bestaat immers uit veel meer dan alleen, leren lezen, rekenen en schrijven....
Klopt
BeantwoordenVerwijderen