Vanmorgen ging de preek over elkander van harte dienen. Petrus roept ons op om dienaren van elkaar te zijn. Ik heb aandachtig zitten luisteren. En eenmaal thuis gekomen besefte ik me dat er al lange tijd een zachte stem tegen me zei: Regina, hoe gaat het met je blog? Gepaard gaande met een zachte aandrang om te schrijven en te delen in kwetsbaarheid. Ik walste er overheen met mijn dagelijkse routines en werd er vanaf gehouden door mijn perfectionisme. Want als ik schrijf dan moet het wel het lezen waard zijn. De lat komt daarmee heel hoog te liggen en de zachte aandrang om te gaan schrijven ebt weg. Zonde, zo besef ik me nu. Volgens mij was het God die tot mij sprak en mij opriep om Hem te dienen met mijn gaven en talenten.
De afgelopen tijd was ik druk met van alles en nog wat. De dagen vlogen voorbij. Vaak in een roes van aaneengeregen vaste patronen. Uiteindelijk als de dagen ten einde waren gekomen peinsde ik na over de eeuwigheidswaarde ervan. Beter gezegd, had ik met alles wat ik bezit, mijn gaven en talenten meegeholpen aan het bouwen van Gods Koninkrijk? De pijnlijke leegte die overbleef na een van deze dagen bevestigde mij van niet. Doelloosheid kwam om de hoek kijken. Natuurlijk had ik een belangrijke taak vervuld door voor mijn gezin te zorgen, maar had ik me nu echt tot het uiterste ingespannen? En dan bedoel ik hiermee: vastgehouden aan Gods plan voor mijn leven? Ik denk het niet. Waar is het mis gegaan? Dat is iets wat ik me afvraag. En al snel kom ik erachter dat het ligt aan een tekort aan tijd met God. Of dit nu is door Zijn Woord te lezen, mezelf te laven in de schoonheid van Zijn natuur of stilletjes de tijd neem om met Hem te praten. Het maakt niet uit, als ik maar naar Hem toe ga. Zijn kracht vervuld me dan. Hij belooft het om kracht te geven zodat we elkaar kunnen dienen. Alleen dan moet ik wel putten uit Zijn bron.
Al met al een goede preek want dit bracht me naar hier. Het bracht me naar de plek om te schrijven over Hem en anderen te bemoedigen. Uiteindelijk is dat het doel van onze gaven en talenten. We worden geacht om elkaar ermee te dienen en te bemoedigen tot eer van Hem. Stilletjes voelde ik hier eerst wel weerstand tegen. Ik probeer toch hard mijn best te doen? Waarom moet dan alle eer voor Hem zijn? Uiteindelijk is het niet meer dan logisch en terecht, zo kon ik vaststellen. Hij is degene die het willen en werken in ons bewerkt. Ook is Hij degene die de kracht geeft om door te gaan. Ik hoef slechts te luisteren en me te laten vullen met Zijn Woord en Geest. Die me daarna ook nog rijkelijk beloont met een innerlijke vrede waarvan we kunnen spreken als we geven. Wat een geweldige God dienen wij.
Vader, help mij om dienaar te zijn. Om niet op zoek te gaan naar eigen eer. Niet te hunkeren naar bevrediging van eigen verlangens maar om mijn oog en hart op U gericht te houden. Leer me luisteren naar Uw zachte stem. In Jezus Naam, Amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor graag je reactie!