Gezien worden

Lieve Lezers,

Gezien worden. Wie wil dat nou niet? En dan bedoel ik: echt gezien worden. Dat er naar je gekeken wordt voorbij je glimlach en je schouderophalende gebaar met bijbehorende woorden: 'het is okay.'
Heel vaak is het helemaal niet okay. Ik merk dat ik het mis. Binnenin mij leeft zo'n honger naar oprechtheid. Zo'n verlangen naar dat iemand me ziet. Me écht ziet. Voorbij het masker kijkt en rechtstreeks vraagt naar de diepten van mijn hart. Vaak komen we niet tot dit punt omdat oppervlakkigheden onze diepste overpeinzingen maskeren. Ergens bemerk ik dat het tevens ook niet sociaal aanvaardbaar is om daadwerkelijk een eerlijk antwoord te geven op de vraag:'hoe gaat het met je?' Nee, we houden liever de schijn hoog, zodat niemand kan zien hoe kwetsbaar we van binnen zijn.

Gelukkig is het binnen de gemeente van God wel anders. Daar is wel ruimte om deze vraag oprecht te beantwoorden. Ook al verloopt dat zelfs hier niet vlekkeloos. We leven nou eenmaal nog niet in de volmaakte wereld. Goh wat heb ik daar af en toe moeite mee. Wat zou het toch mooi zijn als we allemaal onze maskers kunnen laten vallen en terug gaan naar de oprechtheid waar we in beginsel voor zijn geschapen.

Vaak voel ik van alles aan maar staat dit haaks op de uitgesproken woorden. Deze dubbele signalen die worden uitgezonden verwarren me. Non verbaal kan er ook zoveel worden gecommuniceerd. Toch worden we geacht puur en alleen in te gaan op de uitgesproken woorden.
En al voel je dat die woorden niet overeenstemmen met wat iemand uitstraalt, je kunt er vaak zo weinig mee. Stel je de vraag, dan nog kan het vaak voorkomen dat alles steevast wordt ontkend.
Tja en dan is daarmee de kous af. Althans voor de andere persoon. Niet voor mezelf. Ik neem het mee naar huis en vraag me al peinzend af wat de reden kan zijn voor iemands gedrag.

Ik zou het erg prettig vinden als iemand direct eerlijk komt zoals hij of zij is. Maar in deze maatschappij lijkt dat bijna een utopie. Toch voelen de meeste mensen zich aangetrokken tot authentieke mensen. Oftewel mensen die oprecht zijn. Ik moet zeggen dat ik het moeilijk vind om dwars door deze onuitgesproken sociale leefregels heen te breken. Je voelt je zo'n pionier in een ergens zwaar sociaal gehandicapte wereld. Als we werkelijk eerlijk toegeven aan de ander over wat er leeft in ons hart vinden veel mensen dit moeilijk. Het is niet meer easy going, kost te veel moeite en dan haken ze vaak af. Dus houden we de cyclus allemaal in stand. We willen nou eenmaal graag erbij horen.

Vader, maak ons oprecht. Maak ons levende brieven van U. U die verder kijkt dan de buitenkant. U die juist waarde hecht aan onze binnenkant. Vernieuw ons denken, open onze harten. In Jezus naam. Amen.