dinsdag 16 juni 2015

Ik ben er klaar mee!

Dag lieve lezers,

Af en toe ben ik compleet vermoeid, uitgeput en uitgeteld. Alles in mij lijkt uitgeblust en ik ben helemaal klaar met alle sociale interacties, teleurstellingen, zelfbeheersing en geduld uitoefeningen. Ik denk dan bij mezelf, schiet mij maar lek. Ik kan niet meer en iedereen die ik tegen kom die kan de pot op! Dit klinkt niet zo aangenaam en dat is het ook niet. Soms wil ik ook wel eens schreeuwen, boos worden en gewoon mezelf laten gaan. Ook eens een keer flink uithalen naar iemand omdat ik de ondoordachte, kwetsende opmerkingen zat ben! Telkens breekt er een stukje van mijzelf af als er weer over mijn grens heen gegaan wordt en ik het inslik omwille van de lieve vrede.

Ik heb eigenlijk helemaal geen behoefte om op alle slakken zout te leggen. Alleen ben ik nou eenmaal zo gevoelig dat ik dat al snel doe. Tenminste als ik dit vergelijk met een gemiddeld medemens. Iemand anders zou lang zo snel niet gekwetst raken en zich allicht verbazen over mijn 'overdreven' reactie. Althans, daar ben ik bang voor. En zo blijf ik alles inslikken en kom ik geen steek verder. Ik wil heel graag assertief zijn en daarmee puur. Want het is niet fijn om te huichelen. Net te doen alsof het je niks doet, terwijl je van binnen bloed. Bah, ik haat het! Ik wil zo graag over mijn angst heen komen. Die vermoeiende angst voor afwijzing. Ik wil uit mijn zelfgemaakte kooi komen en echt zijn!

Telkens weer neem ik mijzelf voor om te reageren in overeenstemming met mijn binnenste. En elke keer komen er woorden uit mijn mond die 9 van de 10 keer niet de lading dekken. Verwoed doe ik dan nog een poging en voordat ik het weet hoor ik mezelf alweer iets zeggen wat aangenaam is voor de toehoorder, en niet voor mij. Dan zakt de moed me weer in de schoenen en denk ik, wanneer kom ik nou ooit een keer verder. Na al die ondernomen pogingen tot verbetering en elke keer weer die muur tegen te komen die me vastzet en volkomen doet bevriezen. Ik ben er zo klaar mee!

Enfin, dit was dan toch een poging tot het uiten van innerlijke frustratie. Weliswaar digitaal maar desalniettemin een begin :-)

4 opmerkingen:

  1. Hoi Regina, herkenbaar zeg! In ieder geval fijn dat je een uitlaadklep heb hier;)
    Misschien wil God je verder laten komen?
    Om te leren dat het goed is zoals je bent. Hspers hebben hele mooie kwaliteiten van God gekregen en die zijn er zeker ook in jou;) (herken het NL:p)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Carolien, bedankt voor je berichtje. Altijd fijn om te horen dat er herkenning is. Dan ben ik tenminste niet de enige die hiermee worstelt. Soms voelt dat namelijk zo. Ik weet zeker dat God me verder wil laten komen alleen de vraag is wanneer :-) 't Gebeurt vaak op Zijn tijd en niet op de mijne.
      Geduld is een schone zaak I suppose :-)

      Verwijderen
  2. Dankjewel, voor het verwoorden, ik herken het zo, maar weet er vaak geen woorden voor te vinden.
    Vooral dat je zegt wat aangenaam is voor de toehoorder, en niet voor jezelf, herken ik als een veel gebruikte strategie, niemand wordt gekwetst, maar o wat doe je jezelf dan tekort.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Marjan, dankjewel voor het reageren :-). Ik vind het mooi om te horen dat ik het ook voor jou onder woorden heb kunnen brengen. Gedeelde smart is nog altijd halve smart. En ja, het is waar, je doet jezelf tekort en geweld aan.

      Verwijderen

Ik hoor graag je reactie!