Ik kom bij U met een hart vol tranen. Een hart wat beladen is met zorgen, twijfels en angst.
De angst om verlaten te worden weegt zwaar op mij. Ze belast mijn hart en drukt hevig
op mijn borst. Waarom moet ik zo naar over U denken? Waarom stoot ik U zo ver van mij af?
Waarom maak ik in mijn geest mijzelf kapot? Heer, ik weet het antwoord wel. Weet U het ook?
U zegt dat U mij beter kent dan ik mijzelf ooit zal kennen. En toch Heer, mijn vertrouwen is wankel. Mijn vertrouwen is zwak. Ik weet niet of U toornig op mij bent, ik weet niet
hoever ik bij U kan gaan. Als een klein kind probeer ik mijn grenzen te verkennen. Het kind wat binnenin mij is, schreeuwt: 'Houd van mij!' 'Houd onvoorwaardelijk van mij!'
Heer dat kleine kind in mij heeft zoveel afwijzing ervaren. Ze kan er niet meer tegen. Ze is niet opgewassen tegen de strijd van het leven. En al helemaal niet tegen een zwart gat in Uw woord. Dat zwarte gat wat voor haar, de zonde tegen de Heilige Geest betekent. Ze gebruikt het Heer om haarzelf mee te slaan. Haarzelf mee te kastijden. De angst om overrompeld te worden door een plotselinge afwijzing van U, is te groot. Daardoor denkt ze dat het beter is om dit zelf alvast te veroorzaken. Dan weet ze waar ze aan toe is. En ik probeer haar tegen te houden. Zo goed en kwaad als ik kan. Maar het lukt niet Heer. Ze komt telkens weer boven drijven. Als een schuchter kind wat bonkt tegen de muren van mijn hart: 'Laat me er uit!'.
En dan ben ik weer terug bij het begin van de cirkel. Ben ik nu definitief door U verlaten? Heb ik het deze keer te bont gemaakt? Is er nog wel genade voor mij? Of is dit de zonde die niet vergeven kan worden? De gevoelens van twijfel houden me in hun macht. Ik weet wat er in Uw woord staat. Ik weet verstandelijk gezien dat U zegt dat degene die uit God geboren is niet kan zondigen, want het zaad Gods blijft in Hem. Hier, de overduidelijke bevestiging, dat die zonde niet meer voor mij kan bestaan. En toch Heer. Toch knaagt het aan mijn hart.
Daarom mijn gebed: 'Lieve Heer Jezus, bevestig mij tot in de lenden van mijn wezen. Troost het verwarde kind binnenin mij. Houd van haar én beloof haar Heer, dat U ons nooit zult verlaten.
In Jezus Naam, Amen.'
Mijn kind, mijn dochter, mijn vriendin, hoe zou Ik je kunnen verlaten? Ik heb je bedacht, Ik heb je gemaakt, Ik heb je lief, Mijn hart loopt over, werkelijk waar. Kijk me maar aan, geef je maar over, laat je maar gaan en huil je tranen van verdriet en twijfel. Maar weet, geloof, vertrouw, dat Ik ze zal rapen en bewaren, dat ze zullen rijpen en volgroeien tot volle vruchten van liefde. Rust nu maar uit, wees maar niet bang, en ga maar slapen in vertrouwen en Ik zal waken, Ik zal hoeden, Ik zal altijd bij je zijn. Tot je Mij zien zult, zoals Ik jou nu zien kan en we samen zullen lachen, juichen, zingen, dansen in het licht van zeker weten ... Ssttt, zwijg maar nu en geef je gewonnen, laat het maar los, geef het maar over en Ik zal je dragen, zoals ik al veel langer doe, elke dag en elke nacht van je leven. Ik ben er altijd bij, wist je dat niet?
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie woorden, wat een warmte, wat een troost... Bedankt!!
VerwijderenLieve Anton, dankjewel voor je prachtige bericht. Ik zie het als een rechtstreekse bemoediging van de Heer.
BeantwoordenVerwijderenDoet me erg goed. Fijn dat je je hebt laten leiden door de Heilige Geest.
Graag gedaan, Regina. Ik volgde je al langer en vond het moedig dat je enkele jaren geleden je blog begonnen was, over zo'n moeilijke, persoonlijke materie. Jammer dat je toch al weer snel gestopt bent, maar uiteraard ook heel goed te begrijpen en daarom te respecteren. Ik waardeer het dat je de moed weer hebt gevonden om het opnieuw te proberen en wens je dan ook sterkte en wijsheid toe in dat proces. Ga met God ... en houd moed.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Anton. Dat ga ik zeker doen :-) Hij heeft me hier weer naar toe geleid.
BeantwoordenVerwijderen