maandag 18 mei 2015

Genezing van het hart

Dag lieve lezer,

Toen ik vandaag zat te lezen in één van mijn boeken van mijn favoriete schrijfster: 'Karen Kingsbury', werd ik ineens ergens bij bepaald. De dialoog die plaatsvond tussen twee hoofdpersonages kwam enorm bij mij binnen, het ging als volgt:

'Ik kon niet begrijpen waarom God mijn gebed niet verhoorde, waarom de kanker niet van hem werd weggenomen. God is de Heelmeester en we hadden Zijn hulp nodig. Terwijl we vandaag baden, maakte God mij duidelijk dat Hij mijn gebeden wel had verhoord. Je vader, je opa, werd van iets genezen wat veel erger was dan kanker.' Ze glimlachte door haar tranen heen. 'Toen we jou vonden, Lauren, en jou, Shane...en zagen hoe jullie beiden Emily weer terugkregen...toen werd je vader, je opa, genezen van een gebroken hart.'

Een gebroken hart. Aan de oppervlakte is het niet altijd zichtbaar, alhoewel onze ogen glimpen kunnen verraden van wat er binnenin ons afspeelt. Toch bloed het hart van binnenuit en deze bloeding kunnen we niet waarnemen. Het zette me aan het denken. Uiteindelijk willen we natuurlijk allemaal zo lang mogelijk leven. En natuurlijk is kanker een verschrikkelijke ziekte en hoopt éénieder dat dit aan hem of haar voorbij gaat. Maar dan toch hier het citaat: 'hij is genezen van iets wat veel erger was dan kanker.' Ik vond het nogal scherp en ergens was het een troost voor me, omdat het aangeeft hoe enorm pijnlijk een gebroken hart kan zijn. Natuurlijk is vergelijken niet goed maar ik vond het wel fijn dat de ernst van een gebroken hart er mee werd aan gegeven. En misschien ook wel een blik vanuit Gods perspectief hierover. Vaak beschouwen we een gebroken hart als iets wat bij het leven hoort. Maar is ook dit uiteindelijk niet een verschrikkelijke ziekte? Waar je op den duur ook aan kunt sterven?

Terugkomend op mijn eigen leven, weet ik hoe het is om met een gebroken hart te leven. God heeft me duidelijk gemaakt dat Hij mijn hart stapje voor stapje aan het genezen is. Hij raapt de stukjes bij elkaar en laat Zijn licht door de gebrokenheid heen schijnen. Jarenlang heb ik geworsteld met mijn angst- en dwangstoornis zonder de wetenschap dat deze ziekte een uitwerking was/is van een gebroken hart. Ik was altijd bezig met symptoombestrijding, proberen de angst- en dwang onder controle te krijgen, maar dat nam de oorzaak natuurlijk niet weg. Zoals gezegd, Jezus is de ware Heelmeester en sinds ik met Hem wandel vindt er ook daadwerkelijk genezing plaats.

Deze genezing gaat veel verder dan symptoombestrijding. Deze genezing raakt de diepten van mijn hart waar de wonden open liggen en ze maar op één manier kunnen worden geheeld: door te rouwen om wat is geweest en te vergeven wat er is gebeurd. Dit gaat niet van de één op andere dag. Ik zit middenin dit proces. Telkens pakt God een stukje van de wond aan en laat me zien hoe veel pijn dit me heeft gedaan en waarom de angst- en dwang stoornis een overduidelijke relatie hiermee heeft.

Ik heb de pijn nooit kunnen erkennen en dus ben ik er ook niet doorheen gegaan. Ik ben er met een boog omheen gelopen en heb het zo goed en kwaad als ik kon weggestopt. Uiteindelijk loopt de emmer van verdriet over en komt er hoe dan ook een moment dat het eruit moet. Maar als dat verdriet gewoonweg de ruimte niet krijgt dan zal er eerst een breekpunt moeten komen. Een punt waarop je zegt, en nu gaat het echt niet meer, nu moet ik stoppen en huilen. Dit wordt mij te veel.

Het keerpunt heeft voor mij altijd in mijn angst- en dwangklachten gelegen. Ik plaatste mezelf geestelijk helemaal vast, in een dusdanig rampscenario dat ik niet meer verder kon. De angst verlamde me letterlijk waardoor ik tot  niks anders meer in staat was dan huilen om dat vreselijk nare gevoel. Dat rampscenario was niet waar, maar ik begon er in te geloven. Zo bleven de tranen stromen en stond ik letterlijk stil bij mijn verdriet. Weliswaar niet bij de daadwerkelijke redenen van mijn verdriet. Een soort verdriet wat misschien nog wel veel dieper ging. Het zelf gecreëerde rampscenario was in vergelijking daarmee mogelijk nog beter te verdragen, in ieder geval te controleren, dan te stappen in de peilloze diepten van hartverscheurend verdriet.

Dit inzicht heeft me veel vrijheid gegeven. Tegelijkertijd ben ik nog steeds erg gevoelig voor mijn eigen gecreëerde rampscenario's. Toch begint er langzaam aan steeds meer bewustwording te komen waardoor ik niet altijd meer automatisch wordt meegenomen op de rampentrein van mijn angst en dwangstoornis. Maar eerder wordt geroepen om stil te staan bij het feit dat ik verdrietig ben en dat het oké is. Ik mag altijd uithuilen in de armen van mijn Schepper. Dankuwel voor Uw goedheid mijn lieve Heer Jezus.


10 opmerkingen:

  1. Mooi geschreven, en ook wel herkenbaar eigenlijk. Prachtig wat deze schrijfster verteld; ...genezen van een gebroken hart. Wat kan een gebroken hart enorm veel teweeg brengen he, mooi wat dan op het plaatje onderaan staat en zo waar!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Tineke. Fijn dat je even een berichtje achter laat en verteld wat het bij jou oproept :-)

      Verwijderen
  2. Zo kunnen bepaalde boeken je echt tot een dieper inzicht brengen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zeker weten. Ik heb dit heel vaak met boeken van Karen Kingsbury, echt een aanrader!

      Verwijderen
  3. Weet je Regina Jezus zal het werk wat Hij begonnen is afmaken. Met Zijn liefde en fijngevoeligheid en geduld.
    Zo heeft Hij mijn hart ook genezen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Emma, bedankt voor je reactie. Bemoedigend om te horen :-).

      Verwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen

Ik hoor graag je reactie!