Denk aan Hem bij alles wat je doet, dan baant Hij voor jou de weg

Ik herinner me nog goed de geur van vers gemaaid gras met op de achtergrond het zoemende geluid van een grasmaaier. De felle zonnestralen schenen door mijn gordijnen en deden me ontwaken. Mijn kinderlijke zintuigen genoten volop van deze weelde en ik was benieuwd wat de dag me zou brengen. Ik had zin om van bed af te gaan en sprong haar tegemoet met volop verwachting naar wat komen zou....

Het was een heerlijk gevoel; bruisende levensenergie overgoten met een bad van onbevangenheid. Uitziende naar speelplezier en een flinke portie avontuur. Ver weg van de kwellende verantwoordelijkheden en de altijd terugkerende 'wat-als-en'...

De herinnering vloog door mijn hoofd als een lieflijk lied wat me deed hunkeren naar deze vreugde. Zou ik haar terug vinden? Ik bedacht me dat ze wel te vinden zou zijn... Immers was ik niet nog steeds een kind? Een kind in de Handen van de Vader? Ik zou net zo door het leven kunnen gaan als toen. Ik behoef al die verantwoordelijkheden helemaal niet te dragen, ik mag gewoon 'leven' en me verheugen op wat komen gaat...

Alles overgeven in de Handen van de Vader. Net zoals ik destijds alles overgaf in de handen van mijn ouders. Ik wist één ding heel goed, ze zouden voor me zorgen. Goed op me passen en mij beschermen voor elk mogelijk gevaar. Daar hoefde ik me niet druk om te maken, dat werd wel voor mij gedaan.. Die zekerheid was er en daar was geen twijfel over mogelijk.

Hoe kon het dan dat deze overgave naar zo'n dieptepunt was gezakt in mijn leven? Was ik nu hetzelfde gaan doen alleen dan voor alles en iedereen om me heen? Ik wist het antwoord wel op de vraag... maar wat kon het antwoord me helpen als ik niet weer 'gewoon' zou gaan leven? Antwoorden zijn fijn en handig voor het verkrijgen van inzichten maar uiteindelijk brengen ze geen verandering.

Ik was doorgefietst. Ik had mijn vertrouwen gesteld op de Heer. Ik had mijn drang naar controle bedwongen en de onzekerheid verdroegen van het 'niet weten'. Inclusief alle bijbehorende lichamelijke reacties die deze last van het 'niet weten' teweeg bracht. Vertrouwen is een keus. Ook als je het niet voelt. Misschien juist wel als je het niet voelt. Ik had een stap in gehoorzaamheid gezet en me aan mijn deel van de afspraak gehouden. Nu was God aan de beurt. En daar had ik Hem ook herhaaldelijk om gesmeekt.

En voor het eerst in mijn leven werd me heel duidelijk wat vrede inhoud die 'alle-verstand-te-boven-gaat.' Er was een bepaalde kalmte over me heen gekomen. Een soort geestelijke sluier van rust die als bewaker diende tegen al het angst- en dwang geweld. Ik kon het niet bevatten. Ik ervoer het als een deken van vrede die zachtjes over me heen was gelegd. Deze deken was niet van mezelf. Het was een rechtstreeks geschenk uit de Hemel. Dat besefte ik me maar al te goed.

Wauw ik was onder de indruk... Was dit dan wat het betekende om in afhankelijkheid te leven? Ik alleen maar vertrouwen op Abba en de rest werd me gegeven? Hoe lang zou dit duren? En hoe lang zou ik dit kunnen vasthouden? Of zou ik het verliezen? Daar waren ze weer, dezelfde kluwen die alles en iedereen wouden vastgrijpen. Controle, behoefte aan zekerheid, zelf alles in de hand willen houden... Nee, ik voelde op mijn theewater wel aan dat dit niet zo zou werken bij deze geestelijke deken...

                                                                      *wordt vervolgd*