woensdag 31 mei 2017

Beerput

Al rijdend keek ik naar de blauwe lucht; de witte wolkjes aan me voorbij gaand. Opeens werd mijn blik gevangen genomen door een subtiel wolkje. Het leek, bij nader inzien, alsof de wolk een door handen gevormd hart afbeeldde. Kon het zo zijn? Zou God echt van dat soort liefdesknipoogjes aan mij geven? Of was het slechts mijn verbeelding afkomstig van een hart wat zo vurig verlangt naar een God die dichtbij is? Ik kon het in ieder geval wel gebruiken. In stilte bad ik: 'God bent u dit?'
De wolk bleef achter en ik reed verder.

Flarden herinneringen vlogen door mijn hoofd. Het was een lange dag geweest, gekleurd door een rollercoaster aan emoties. Er lag weer een dag schematherapie achter me. Ik was moe en redelijk uitgeput. Mijn dwanggedachten begonnen me te plagen. 'Getriggerd' door de christelijke muziek die ik luisterde. Muziek die spreekt over aanbidding, God loven en prijzen. Ik voelde weerstand in me opkomen gepaard gaande met godslasterlijke gedachten. Vreselijk, daar gaan we weer, dacht ik bij mezelf. Wat probeer ik nu weer weg te stoppen? Ik kan deze gevoelens en gedachten niet onder ogen komen, zeker niet in de wetenschap dat God meekijkt en luistert.

Wederom in stilte een schreeuw omhoog: 'help me Jezus, ik kan dit niet, laat me toch alstublieft niet gaan!' Voor het eerst sinds jaren durfde ik er even bij stil te staan. Durfde ik voor een 'splitsecond' deze nare gevoelens van opstand recht aan te kijken. Was het mijn kwetsbare kind die er zo hard onderuit schreeuwde? Die zei van; ik wil niet meer volgen, ik wil niet meer aanpassen, ik wil niet meer op de ander gericht zijn, ik wil gezien worden! Is dat dan het verlangen wat eronder ligt? Komt daar mijn opstand vandaan? Gewoon een klein en kwetsbaar kind, wat graag gezien wil worden......?
Hoe rijm ik dat met het Christendom? En wat vindt God ervan? Al snel belandde ik in de angst... Zou God het me wel vergeven? En wat nou als deze gevoelens de overhand nemen? Wat nou als ik er niet meer tegen kan vechten en ik écht wegloop? Wat gebeurt er dan met mij? Wat voor narigheid zit er allemaal in mij verstopt? Waar begint het en waar eindigt het?

Tja, zoveel vragen en zo weinig vertrouwen. Snel weer wegstoppen, afleiding zoeken en niet meer bij stil staan. Veel te gevaarlijk. En zo was mijn 'boze beerput' weer gesloten achter slot en grendel. Als ik dan nadenk waar ik nog allemaal naar 'mag' kijken, misschien beter gezegd, moét kijken dan zakt de moed me in de schoenen. Toch zie ik een lichtpuntje en heeft God me verrast door mij zo tussen neus en lippen door, bij de hand te nemen en me ernaar te laten kijken. Jarenlang heb ik tegen God gezegd: 'Ik wil niet naar die beerput kijken en U mag er al helemaal niet naar kijken.' Ik wist in ieder geval heel zeker dat ik er zelf nooit naar zou durven kijken, daar had ik gewoonweg niet genoeg vertrouwen voor. En dan toch, is vandaag, woensdag 31 mei 2017 de dag aangebroken dat ik een splitsecond mijn zwarte hart open en bloot heb neergelegd voor God. Natuurlijk weet Hij allang wat voor bagger er allemaal zit maar vandaag heb ik zelf de deur een heel klein stukje voor Hem geopend; een klein wonder. Zelf gedaan maar nooit zelf gekund.

Zou God dan toch met Zijn handen naar mij hebben gezwaaid, zoals ik ook altijd sta te zwaaien naar mijn kinderen als ik ze wegbreng? De handen gevormd in een hart, wijzend naar hun richting dat ik zoveeeeeeeel van ze hou? Was die wolk dan de Hand van God die mij zo liefdevol groette? Ik klamp me er maar aan vast. In de hoop dat Genade verder reikt dan zonde.....


4 opmerkingen:

  1. Wat schrijf je open-hartig. Je kent het verhaal dat God met het volk Israël meereisde in de vorm van een wolk overdag. Het kan niet anders dan dat harte-wolkje riep jou om je hart uit te storten voor de Heer. Goed dat je dat deed.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Anne voor je bemoedigende woorden. Ik ken het verhaal maar het vormt zo inderdaad nog een mooie extra bevestiging :-).

      Verwijderen
  2. Dag Regina
    Je kunt zo goed verwoorden op papier waar je mee bezig bent, wat er met je gebeurt. Dapper ook. Kom zo wel weer terecht bij mezelf. De "tekens" of is het tekenen die je ziet in de wolken, het wegstoppen o zo herkenbaar. Ik merk ook dat muziek me kan raken en ik overvallen wordt door emoties, waarom denk ik dan. Maar niet meer opzoeken die momenten. Zou graag eens met je van gedachten willen wisselen hierover.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Diny, dankjewel voor je reactie. Ik kan me voorstellen dat het je brengt bij jezelf. Vaak als we dingen herkennen dan hebben we het zelf ook meegemaakt....Voel je vrij om een mail te sturen :-).

      Verwijderen

Ik hoor graag je reactie!