donderdag 13 april 2017

De heilzame doornen

De blinde schotse auteur en predikant George Matheson (1842-1906) raakte mij diep met zijn gebed. Hij zette me aan het nadenken; er sprak een immense waarheid uit voort. Ik projecteerde het op mijn eigen leven en realiseerde me dat juist mijn doornen me tot God hadden geleid.

Want als alles voor de wind gaat waarom zouden we dan zoeken? Vaak is het pijn, angst of bezorgdheid wat ons in actie brengt. We willen antwoorden op vragen, weten waarom we een bepaald leed moeten dragen. Ik weet één ding zeker, als mijn leven gekleurd werd door één en al innerlijke vrede, was ik niet op zoek gegaan.
Nee, het was de onrust die mijn hart deed vragen: 'waarom dit bestaan?' Het was mijn hopeloosheid die me tot Jezus deed keren en mijn knieën liet buigen. Vanuit dat perspectief vraag ik me wel eens af; wat als ik nou geen angst- en dwangstoornis had gehad? Wat zou er dan van me geworden zijn? Het antwoord op die vraag blijft onbekend...

Maar dan nu, het gebed... Rake woorden met een prachtige waarheid:

“I have thanked Thee a thousand times for my roses, but never once for my thorns . . . .Teach me the glory of my cross; teach me the value of my thorn. Show me that I have climbed to Thee by the path of pain. Show me that my tears have made my rainbow.”


Nu mijn puzzelstukjes steeds meer op hun plek beginnen te vallen, kan ik me steeds meer vereenzelvigen met dit gebed. Het is alsof er een stuk Goddelijke leiding zichtbaar wordt in de ontrafeling van patronen. Generatie op generatie zijn er stramienen doorgegeven. De één vanzelfsprekend beter dan de ander. En ik geloof dat ik nu de verkeerde mag gaan doorbreken. Gods genade begint wederom te stromen op dorre plekken waar de hoop eens was verloren...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik hoor graag je reactie!