Enige tijd geleden heb ik geworsteld met gebed. Ik peinsde erover en vroeg me af wat voor nut het nu eigenlijk had om te bidden. Hoewel het duidelijk staat aangegeven dat we onophoudelijk moeten bidden, zag ik er in mijn onwetendheid niet altijd heil in. Soms leek het alsof ik tevergeefs mijn jammerklachten naar boven stuurde. Waarom zou Hij mij verhoren? Hij voltrekt immers toch wel Zijn eigen plan? Wat kan mijn ieniemienie gebedje daar nou aan toe of afdoen?
Vervolgens belandde ik weer (voor de zoveelste keer) in Gods keuken en dat is, zo zeggen velen, niet mijn plaats. Ach wel, het zal ook niet mijn plaats zijn, mijn menselijk brein kan Hem niet doorgronden; maar waarom dan toch die aanhoudende vraag? Waarom de drang om het te begrijpen? Omdat ik niet anders kan. Dat is mijn weg en kennelijk vindt God het goed. Hij heeft mij in al Zijn barmhartigheid antwoord gegeven. En eerlijk is eerlijk, Zijn creativiteit is niet te evenaren. Waar het antwoord zich soms laat vinden door woorden uit de mond van een ongelovige of anderzijds in de handelingen van een kind, deze keer was het tijdens onze dagelijkse bijbelstudie.
Hallelujah wat vind ik een vreugde in het begrijpen van dingen. Ik vind het heerlijk en kan me zo laven in Gods voorzienigheid. Want, dat is wat het is. God in Zijn grote Alwetendheid kent de toekomst. Hij weet wat er staat te wachten, Hij weet zelfs voordat we hebben gebeden, waar we om zullen bidden. En in Zijn voorzienigheid anticipeert Hij op deze gebeden. Het is én blijft een mysterie hoé dat precies werkt. Maar dat hoef ik ook helemaal niet te weten. Een schrijntje inzicht, geeft mij al de vrede en misschien nog meer dan dat, het vertrouwen om de toekomst in Gods Handen te leggen. En ik bid daarin heerlijk mee, wetende dat Hij vandaag al bezig is met mijn gebed van morgen. Wat een Zegen!
Danku Abba Vader voor Uw grote voorzienigheid waarin ik mag rusten. Amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor graag je reactie!