Spoor van angst...

'Medisch gezien zou je dan eigenlijk moeten verhogen.' Ik keek mijn psychiater naar mijn idee enigszins schaapachtig aan. Hoezo verhogen? Net alsof je door je medicatie te verhogen dwanggedachten volledig kunt uitbannen? Natuurlijk ging ik dat niet op die manier verwoorden. Bang voor afwijzing als ik ben, leg ik elk woord op een zilveren weegschaaltje. Zo ook nu.
Lichtelijk bedachtzaam antwoordde ik haar: 'Ik denk dat het onrealistisch is om te verwachten dat je dwanggedachten volledig kunt uitbannen enkel door medicatie te verhogen. We leven tenslotte in een gebroken schepping en hoort dit niet gewoon bij mij? Is dit niet het kruis wat ik heb te dragen?' Zo goed en kwaad als ik kan probeer ik er uit alle macht juist mee om te gaan. En dat lukt me de laatste tijd erg aardig. Medicatie verhogen gaat niet zonder weerslag. Er is een prijs aan verbonden en die prijs heet: afvlakking. Toch, begonnen de vragen te borrelen. Hoe zit het nu eigenlijk? En waarom kon ze dat uit medisch oogpunt gezien zo stellig zeggen?

'In hoeverre zijn mijn dwanggedachten van mij afkomstig en waar begint de stoornis?' Verwachtingsvol wachtte ik op haar antwoord. 'Ik denk niet dat je het los van elkaar kunt zien', begon ze haar relaas. 'Je stoornis is verbonden aan je persoonlijkheid.' Tja, zover was ik inmiddels ook al. Bepaalde gebeurtenissen hebben diepgaande sporen van angst achter gelaten. En de OCS weet hier gewillig gebruik van te maken. Het samenspel wat ze spelen is behoorlijk angstaanjagend en waar ik begin en de OCS eindigt is vooralsnog een raadsel. Waarschijnlijk valt ook dit te wijten aan de gebroken schepping en de pijn die we elkaar als mensen aandoen. Leren 'dealen' met gebrokenheid zie ik als een levensuitdaging. Totdat we naar boven mogen gaan, waar we elke dag rustig kunnen gaan slapen met een lach en zonder traan....