Gebrokenheid

Gebrokenheid in de pen. Niet letterlijk wel figuurlijk. Ik probeer mijn gebrokenheid te laten afstromen naar mijn vingers. De melancholiek van me af te schrijven. Wanhoop omringt me soms als een warme deken. Ik wil zo graag en ik wil zoveel én toch voelt het als omhoog klimmen op een gladde ijsberg. Het wil niet. Zelfs niet voor even, want ik krijg geen grip op dit leven. Het overkomt me. 

Vandaag vroeg ik aan de Heer: ‘Moet ik het accepteren?’ ‘Moet ik accepteren dat we er niet ongeschonden uitkomen en er ook niet zo doorheen gaan?’ Zware krassen op ons hart zijn onvermijdelijk. We doen elkaar pijn en we schieten tekort, zelfs als we het niet willen.
In mijn hart bleef het stil. 

De Heer accepteerde de wereld zoals die was toen Hij op aarde leefde. Niet dat Hij het goedkeurde maar Hij accepteerde het wel. Hij nam het leven zoals het kwam. Hij de Schepper van het al. Degene die alles gemaakt heeft. Als Hij al zo door het leven ging, hoe te meer ik.....

Heer wilt U ook mij leren schijnen door mijn kruis. U bent het meer dan waard!