Ik moet dit opschrijven. De Heer heeft mij iets heel waardevols laten inzien. Hij heeft een stuk van Zijn karakter laten zien en een stuk van dat van mij. In al mijn hunkering naar bevestiging van mensen en in al mijn boosheid wanneer ik dit niet kreeg, was ik aan het wandelen in zelfzucht. Mijn 'ik' en mijn emoties moesten bevestigd worden. Het ging allemaal om mij. En als de mensen in mijn omgeving daar niet aan konden voldoen werd ik boos. Boosheid die ik niet eens naar hen uitte. Nee, deze boosheid kropte ik allemaal op. Het was een vorm van boosheid die niet voortkwam uit liefde maar uit zelfzucht. Die boosheid is mij gaan treiteren, want het heeft zich tegen mij gekeerd in allerlei Godslasterlijke uitingen in mijn hoofd. Wat een schok toen ik hierachter kwam. Ik was er echt even beduusd van. Nooit had ik een vermoeden dat deze opgekropte boosheid eigenlijk voortkwam uit zelfzucht.
Wat is nou het mooie in dit alles? Dat de Heer een voorbeeld is van onzelfzuchtige liefde. Uiteindelijk is éénieder vrij om te denken of te voelen wat hij of zij wil. Ook over mij. Het is niet des Heren om liefde af te dwingen. Dus waarom zou ik dat wel doen richting mijn medemens? Ik hoef mijn identiteit niet te zoeken in hun mening over mij. Deze identiteit is ergens anders in gelegen. Namelijk in God en het feit dat Hij van mij houdt zoals ik ben.
Hij is niet gericht op Zijn eigen emoties. Hij geeft onvoorwaardelijk, ook als wij Hem kwetsen. Dát is pas liefde. Zelfs nu. Hij wist allang waar mijn gedachten vandaan kwamen, en Hij wist allang dat ik te kampen had met zelfzucht, trots en hoogmoed. En toch, koos Hij ervoor om te hangen aan het kruis. Gewoon omdat Hij zo is! Dit trof mij behoorlijk.
Ik hoef me geen zorgen meer te maken om hoe ik denk en wat ik denk. Of over wat ik tegen Hem zeg of doe. Het maakt niet uit, Hij houdt van mij. En vanuit die dankbaarheid mag ik antwoord geven op Zijn liefdesstem. Amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor graag je reactie!