Met mijn handen open; zo sta ik vaak letterlijk als ik probeer los te laten. Net zoals het meisje op de afbeelding hierboven, moet ik eigenlijk mijn hart los laten. Het behoort God toe en niemand anders. Niemand anders heeft de mogelijkheid en de kracht om het te veranderen. Toch wil ik het graag zelf in handen houden. Wil ik zelf mijn hart veranderen en controleren. Weemoedig kan ik kijken naar de stormen in mijn denken die voortkomen uit mijn angstig hart. Want waarom zou iemand van mij houden als mijn hart niet goed is? Waarom zou de Schepper van hemel en aard van mij houden als mijn hart zo zwart is? Hoe kan ik Hem zo'n hart toevertrouwen? Hij mag het toch niet zien? Het is van mij en ik wil er niet op afgewezen worden....
Zo'n contrast. Zo paradoxaal. Denken en voelen. Weten en handelen. Alles lijkt tegenstrijdig. En dat is het vaak ook. Loslaten vergt moed. Moed vergt vertrouwen en vertrouwen is het tegenovergestelde van angst. Dit alles bij elkaar opgesomd geeft mijn innerlijke strijd weer. Handen open..Laat het los!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor graag je reactie!