Assertief als de barmhartige Samaritaan

“Wie assertief is, komt voor zichzelf op door te uiten in woorden en daden wat in hem leeft. Wie subassertief is, houdt voor zich wat in hem leeft, uit angst voor andere mensen.”

Bovenstaand een prachtige wijsheid uit: 'Waarom moet ik altijd helpen?' van Nico van der Voet. Al 'googlend' kwam ik een interessant artikel tegen met verwijzingen uit dit christelijk boek. Het moge duidelijk zijn dat ik de laatste tijd met assertiviteit aan het worstelen ben. Eigenlijk kan ik de laatste tijd wel vervangen voor de afgelopen jaren. En dan heb ik het over tientallen jaren. Eenmaal vastgeroest in een subassertieve levensstijl is het behoorlijk moeilijk om eruit te breken. Zo merk ik zelf dat het patroon van zwijgzaamheid verbreken nogal wat tijd en moeite vergt.

Het is niet zo dat ik er niks aan heb gedaan. Ik heb een assertiviteitscursus gevolgd, tal van rollenspellen geoefend met diverse therapeuten maar op het moment suprême als het echt tijd is om te handelen dan blokkeer ik. Ik word overrompeld door de (non)verbale aanval en sla dicht. De angst neemt het over en doet me zwijgen als een stilstaande klok. Vervolgens bemerk ik dat er woorden uit mijn mond rollen die totaal niet in overeenstemming zijn met wat er in mijn binnenste leeft. Zo laat ik me bijvoorbeeld rustig aanvallen zonder ook maar het woord 'stop' ergens in mijn betoog op te nemen. 'STOP!, Je gaat nu over mijn grens heen!' Nee, dat komt er niet in voor. Hetgeen wat wel gebeurd is dat ik als een ondergeschikt muisje reageer en verlegen mijn motivatie probeer toe te lichten. Nergens geef ik aan dat de kwetsende woorden als brandende vuurpijlen neerstrijken in mijn hart.

De angst voor nog meer afwijzing is op dat moment té groot. Waardoor zwijgen of onderdanig spreken de beste optie lijkt. Alles maar om geen ruzie te veroorzaken en nog steeds geliefd te zijn door de persoon die tegenover me staat. Ook al zou ik hem of haar kunnen missen als kiespijn. Want vaak is het eigenlijk niet fijn om met de persoon in kwestie om te gaan. Het over mijn persoonlijke grenzen heen gaan is niet een eenmalige zaak maar vaak een terugkerend patroon. Wat resulteert in, eenmaal thuis gekomen, hardnekkige angst- en dwangklachten. 

Nu las ik over de barmhartige Samaritaan. Deze meneer stopte en nam de gewonde vijand mee om er voor te zorgen, onderdak voor hem te regelen en voor de opéénvolgende dagen geld achter te laten om in zijn onderhoud te voorzien. Bemerk hier op dat de Samaritaan niet zelf een hele week voor de gewonde man blijft zorgen en zich vervolgens vol zelfmedelijden afvraagt wanneer iemand hem komt aflossen. Nee, daarentegen geeft onze barmhartige Samaritaan duidelijk zijn grenzen aan. De volgende dag reist hij weer verder. Ja, hij heeft hem geholpen en voor hem gezorgd maar tegelijkertijd wel in ogenschouw houdend zijn eigen grenzen. En wat is het mooie van dit alles. De Heer Jezus prijst deze barmhartige Samaritaan. We kunnen er een voorbeeld aan nemen.

Dit lieve mensen, vormt voor mij wel een enorme bemoediging om toch door te gaan en te proberen mijn grenzen aan te geven. Proberen te uiten wat er in mijn binnenste leeft. Het mag van onze Heiland. Hij deed het zelf ook. Oh, Heer in de hemel leer mij om mijn naaste lief te hebben áls mijzelf. Zodat oprechte zelfverloochening kan ontstaan en ik vanuit pure liefde mag handelen. In Jezus Naam, Amen.