Afscheid nemen bestaat niet

Lief kindje,

Zo kostbaar en teer. Je kronkelt nu nog in mijn buik, ik voel je elke dag weer.
Vandaag had je misschien kunnen komen, maar God heeft besloten om jou nog
even te laten dromen. Dromen daar veilig in mama's buik, waar het geweld van buitenaf
je nog niet omsluit.

Lief kindje, je bent me heel dierbaar. Voor mij is het afscheid bijna daar.
Straks als je mijn buik gaat verlaten, is er voor mij een tijdperk om achter te laten.
Het voelen groeien en genieten van leven in mijn buik, 't horen naar zo'n kostbaar hartgeluid.
't Zal gaan rusten in het verleden en ik krijg geen kans om dit weer te beleven.

Ergens doet het me pijn, omdat ik bang ben hoe leeg het misschien zal zijn. De herinneringen
zal ik blijven koesteren. Ze zijn gegrift in mijn hart en tot nu toe wacht ik met smart, op de dag dat
jij zal komen. Maar ergens blijf ook ik stiekem dromen, dat het moment niet voorbij zal gaan, en
jij in mij blijft voort bestaan.

Veel liefs,

Mama

Identiteitscrisis

Dag lieve lezers,

Ik ben momenteel een heel interessant boek aan het lezen. 't Betreft het boek van Bob George: 'Echt Christendom.' Dit boek is best moeilijk voor mij om te lezen, het snijdt thema's aan waar ik nogal mee worstel. Zoals sommigen van jullie wellicht weten heeft mijn angst- en dwangstoornis betrekking op de zonde tegen de Heilige Geest. Ik ben enorm bang om deze zonde te hebben begaan of nog te begaan. Ik zou het afschuwelijk vinden om mijn redding te verliezen. Hetgeen wat ik het meest koester in dit leven, mijn relatie met de Heer, is tevens altijd een trigger point voor mijn angsten om zich in te manifesteren. Mijn hele leven kamp ik al met de stoornis en het heeft zich in diverse onderwerpen geuit. Sinds mijn bekering is het hierop blijven steken.

Gelukkig is God een weg van herstel met mij ingegaan. En heb ik al vallend en opstaand, beetje bij beetje, steeds meer geleerd om op Hem te vertrouwen. Toch denk ik dat de Waarheid nog niet helemaal geland is in mijn hart. Er zijn heel veel mensen die mij hebben uitgelegd dat ik, als wedergeboren Christen, die zonde niet meer kan begaan én toch blijft de angst. Als mijn dwanggedachten opdoemen en Godslasterlijk zijn dan kan ik me bijna niet voorstellen dat Hij mij vast blijft houden. Ergens berust mijn vorm van redding ten diepste op hoe vroom ik denk. Dit klopt natuurlijk niet. Mijn identiteit moet niet in mijn eigen vlees berusten maar in Christus.

Ja, alles wat niet gebouwd is op de rots, onze Heiland, is automatisch gebouwd op los zand. Zoals de wind heen en weer blaast en de golven onstuimig hun gang gaan, zo is het ook met mijn gedachteleven. Tot op zekere hoogte valt het te sturen maar dwanggedachten zijn behoorlijk hardnekkig en de enige remedie hiertegen is: geen aandacht aan schenken. Uitbannen lukt simpelweg niet. Kortom ik ben aan het bouwen op los zand.

Ergens vind ik het heel moeilijk om de controle los te laten en werkelijk te bouwen op Christus. Voor 100% in die genade te gaan staan en niet meer te geloven dat ik er zelf ook maar iets aan kan afdoen of toevoegen. Dat vergt behoorlijk wat vertrouwen. Ik stel me dan zo af en toe voor hoe het zou zijn als ik voor de troon van God zou staan, het enige wat ik dan nog in mijn verdediging zou kunnen aanvoeren, is dat ik altijd mijn best heb gedaan om de gedachten te weren. Nu ik dit zo schrijf weet ik dat hier helemaal niks van klopt. Want de enige verdediging die ik heb is Christus. Tja, zo worstel ik dan met een identiteitscrisis. Ik moet mijn identiteit gaan verschuiven. Zoals Bob George in zijn boek al aangeeft is het werkelijk van belang om te weten wie we zijn in Christus.

Oh Vader in de Hemel, leer me te bouwen op de rots, ver weg van de wegen van los zand.
Geef mij vertrouwen en berusting in Uw kruis.

Amen.

Het valt wel, maar niet mee

Dag lieve lezers,

Af en toe zijn er gebeurtenissen die we moeten doorstaan, ze vallen op ons neer als zware onweersbuien. Dat is wat ze doen, ze vallen; maar niet mee. Een wijze uitspraak van mijn moeder. Bang om in de slachtofferrol te worden neergezet geef ik er vaak nog maar een humoristisch tintje aan. Maar vandaag niet. Heb ik ook helemaal geen behoefte aan. Soms dan snap ik er allemaal niks van en lijkt het wel alsof de hemel van staal is. Ik kom er niet doorheen met mijn gebeden. Ik vraag me af of ze überhaupt aankomen en heb het idee dat ze rechtstreeks worden teruggezonden, oftewel: return to sender.

Ik weet dat niet alle gebeden worden verhoord zoals wij dat willen. Wellicht niet op onze tijd, niet op onze manier of helemaal niet. Dat is oké. Over het algemeen heb ik daar vrede mee. Al vraag ik me af en toe wel af waarom ik dan nog zo hard moet bidden als God toch al Zijn eigen plan heeft getrokken? Maar als de gebeden aangaande mijn kinderen niet worden verhoord begin ik het echt moeilijk te krijgen. Het is hartverscheurend als je kind pijn heeft en je er niks aan kunt doen. Ja, het enige wat je kunt doen is bidden. En als dat ook niet meer helpt dan blijft er bar weinig meer over. Hetgeen wat dan nog vecht om aandacht in mijn binnenste is: woede. Woede richting de Heer. Waarom doet Hij zo? Waarom luistert Hij niet? Ziet Hij dan niet wat voor ellende we doorstaan?

Abrupt temper ik deze gedachten. Ze maken me angstig. Want zonder Hem is werkelijk alles verloren en omdat ik Hem niet kwijt wil raken mag ik niet boos zijn op Hem van mezelf. Het wordt er allemaal alleen maar complexer door. En soms zou ik willen dat ik wel mijn woede kon toestaan en het naar Hem kon uiten met een hart wat erop vertrouwd dat Hij mij nooit loslaat. Helaas, zover ben ik nog niet.

Toch kwam ik er vandaag achter tijdens de kerkdienst dat ook deze beproevingen wel zeker een nut dienen. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken het houdt je dicht bij Hem. De afhankelijkheid maakt dat je meer van Hem wil. Meer van Hem en minder van de wereld. De wereld heeft je op dit punt immers weinig te bieden. Uiteindelijk gaat het erom dat we volharden in ons geloof en volhouden. Niet afhaken omdat de wereld zo naar ons lonkt, wat denk ik al snel gebeurd als alles voorspoedig verloopt en we overspoeld worden door zegeningen.

Nee, in onze donkere tijd, in het dal van de vallei, dan schreeuwen we het vaak naar Hem uit. Help ons Heer! Het houdt onze ogen gericht op Hem! En al begrijp ik er af en toe helemaal niks van, vind ik het verwarrend waarom sommige gebeden wel worden verhoord en andere niet; de grote context van het verhaal is duidelijk: Jezus wil ons veilig thuis brengen bij Hem in de hemel. Daar waar we écht thuis zijn en verdriet, pijn en ellende tot het verleden behoren.