donderdag 4 mei 2017

Identiteitscrisis part 2

Van 'gezonde volwassene' naar het 'kwetsbare kind', om vervolgens weer door te stomen naar het 'boze kind'. Wat een chaos, wat een rollercoaster. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen en ook niet wanneer deze ellende ooit eindigt. Want dat vind ik het zo langzamerhand; ellende. Ik heb jarenlang willen weten waarom ik een angst- en dwangstoornis heb. Waar komt het vandaan en waarom ben ik zoals ik ben? Nu ik zo langzamerhand tot de kern begin door te dringen, lijkt het wel alsof ik weer helemaal opnieuw kan beginnen.

Jarenlang heb ik gevochten tegen mijn angsten, heb ik ze getracht te overwinnen. Alles heb ik er aan gedaan, voor zover dat in mijn bereik lag. En nu mag ik mijn strijd vervolgen. Inmiddels ben ik beland in de schematherapie, wat helpend is bij een persoonlijkheidsstoornis. Joepie! Ik ben erachter, het hoge woord is eruit: 'ik heb een persoonlijkheidsstoornis.' Dat klinkt allemaal heftiger dan dat het is. Ik ben niet gek en ben zeker nog volkomen voor rede vatbaar. Maar ergens is er toch behoorlijke scheefgroei ontstaan.

Er zijn tal van redenen te bedenken waarom dit is gebeurd. Van erfelijke belasting, sociale omgevingsfactoren tot opvoeding. Ook dit is een heel moeilijk stuk omdat er al snel een schuldvraag omhoog komt rijzen. Maar wanneer kan er van schuld worden gesproken? Als ouders vanuit liefde hebben gehandeld? Nooit mij bewust hebben willen beschadigen, puur uit eigen onvermogen schade hebben berokkend. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. En dat legt mijn acceptatielat alleen maar hoger.

Toch borrelt er boosheid, omdat ik de brokstukken van andere generaties mag oprapen. Ik mag nu gaan opruimen waar een ander het niet heeft gekund of niet heeft gewild. En dat is wrang en dat doet pijn. Want ik kon niet verder, ik liep vast. Hoe hard ik ook heb geprobeerd om mee te doen en te overleven, het liep spaak. Ik ben God dankbaar dat ik hulp mag zoeken en dat ik mag veranderen. Al is het alleen maar voor mijn kinderen. Het is alleen niet makkelijk; 't vergt een hoop investering, schaven, angst, pijn en verdriet.

Deze week heb ik twee dagen schematherapie gevolgd. Nu ik weer thuis ben gekomen begint alles te landen en strijden uiteenlopende emoties om voorrang. Alles dwarrelt door elkaar en de dwanggedachten kan ik terug leiden naar behoeften die verscholen liggen bij het kwetsbare en boze kind. De angst- en dwangstoornis dient als beschermer. Hoe raar het ook mag klinken, het is een beschermingsmechanisme wat er voor moet zorgen dat ik niet meer bij die behoeften kom. Want dat is te pijnlijk. Elke vorm van afwijzing die daar nog plaats vindt, is er ééntje te veel en daarom kan ik er niet meer bij.

Nou, ik houd jullie op de hoogte. De komende tijd zal ik ongetwijfeld vaker gaan bloggen over dit onderwerp. Ik merk dat het schrijven als een uitlaatklep werkt. Ik moet er ergens mee naar toe.....
Reacties zou ik fijn vinden!

Liefs,
Regina

12 opmerkingen:

  1. Hoi Regina, Ik begrijp dat je met een erfenis wordt geconfronteerd, waar je niet op zit te wachten. Goed dat jij er wat mee doet, het aanpakt. In belang van jezelf, je partner en vooral je kinderen. Ik wens je veel zegen in dit proces.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Anne, dankjewel voor je lieve reactie. Fijn dat je zo trouw meeleest :-).

      Verwijderen
  2. Lieve Regina, ik voel zo met je mee! Mijn gedachten zijn bij jou en je mooie gezin.
    Houd moed en hou vol, het is een lange en pijnlijke weg, maar ik heb heel veel
    respect voor je dat je dit proces aan gaat. Echt waar, je bent ontzettend moedig!
    Makkelijk is het zeker niet, maar jij zegt; "tot hier en niet verder". Je liefdevolle Vader gaat
    met je mee. Ik bid voor jou en je gezin!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Arnold, dankjewel voor je lieve reactie. We zijn samen op pad en onderweg, we gaan er wel komen.... Samen met Hem, onze lieve partners en prachtige kids! Bijzonder dat ook jij het woord: 'houd vol' gebruikt, dit is de laatste dagen meerdere malen tot me gekomen... Misschien kan ik het wederkeren naar jou: Houd vol broer, je bent goed bezig!

      Verwijderen
  3. Lieve Regien,
    het is een pittige weg die je mag gaan... In weze ben je een 'oudste kind' dat helemaal zelf moet gaan ontdekken hoe het pad loopt dat voor je ligt. Daarom is het ook zo dapper dat je deze weg gekozen hebt. Niet alleen jij zal er baadt bij hebben, maar ook jullie kinderen en hun kinderen en generaties die er op volgen... Jij doorbreekt gewoonten en beschermers die nooit hun positieve uitwerking bewezen hebben! Weet dat we aan je denken en in gebed achter je staan en vooral: Hij staat voor je, achter je en om je heen! God gaat met je mee! En Hij weet hoe het is om als oudste kind schema-doorbrekend te zijn!!!! Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Aniet, dankjewel voor je wijze woorden. Zo voelt het ook, als een pionier tussen oude gewoonten met m'n hart onder de armen. Maar Hij is er inderdaad bij en ik doe het ook voor onze kids. Hij is uiteindelijk mijn beschermer, steeds meer mag ik daarop bouwen. En dat geeft vrijheid. Dikke knuffel voor jou, dankbaar voor onze vriendschap!

      Verwijderen
  4. Ik weet niet zo goed wat schematherapie is. Daarom zocht ik het op maar ik word niet veel wijzer. Heel veel sterkte in iedergeval.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je reactie. Wat ik tot nu toe heb geleerd is dat je bezig gaat met oude schema's doorbreken, wat tot nog toe niet is gelukt. Ikzelf wil bijvoorbeeld heel graag mijn emoties uiten, ik weet dat dit goed is maar toch trek ik me vaak terug in schema's, zoals: wegkruipen, andere mensen pleasen, confrontaties uit de weg gaan etc. Ik hoop dat het zo wat duidelijk is geworden en blijf anders lekker meelezen :-) Wat mooi dat je ook open blogt over je leven met ADHD, veel Zegen toegewenst!

      Verwijderen
  5. Dag Regina
    Ook ik weet wat een angststoornis is. Ook ik heb geworsteld met die erfelijke belasting van geslacht op geslacht. Iedereen doet zijn best, doet wat hem/haar het beste lijkt. Schuld? Kun je van schuld spreken? Ik kon het niet, mijn ouders houden van mij en hebben ook de last van de generaties ervoor meegenomen. Het enige wat ik kon doen was het doorbreken van het patroon zodat mijn kind hier niet belast mee zou worden. Dat is wat ik te doen heb. Met pijn, met boosheid, met ....... Ik was helaas al wat ouder en heb mijn kind veel dingen meegegeven waarvan ik nu denk wat jammer dat ik er niet eerder bij was.
    Het is zoals het is kan ik nu zeggen en gelukkig kan ik er over praten met haar. Regina ondanks alles: Het was de moeite waard.
    We proberen allemaal de wereld mooier en beter te maken met heel veel liefde voor elkaar.
    Ik wens je veel sterkte maar ook veel liefde toe in je zoektocht.

    Diny

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Diny,

      Inderdaad het is precies zoals je zegt, het enige wat je kunt doen is proberen zelf schemadoorbrekend te zijn. Daar ben ik nu hard mee aan de slag. Bedankt voor je reactie, ik wens ook jou nog veel Zegen toe in het herstelproces samen met je dochter, waarschijnlijk mogen we ons leven lang nog leren met dank aan onze Hemelse Vader.

      Liefs, Regina

      Verwijderen
  6. Ik vind dat bepaalde mensen niet kunnen oordelen over deze gezinssituatie. Onze ouders hebben ons veel liefde,veiligheid en geborgenheid gegeven. En nu nog steeds. Je kwetst hiermee onze ouders en je veroordeelt.

    Teo van Dijk

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind het vervelend dat bepaalde woorden jouw verdriet hebben gedaan, dat is waarschijnlijk niet de bedoeling geweest van de reacties. Soms dan komt het anders over dan dat wordt bedoelt. Ik ben blij dat we mailcontact hebben gehad hierover en wij in liefdevolle verstandshouding als zwager en schoonzus verder gaan. Liefs Regina

      Verwijderen

Ik hoor graag je reactie!