In Zijn Heiligdom

Lieve lezers,

Gisteren had ik even een zware dag. Het leek wel alsof mijn droom om te spreken, zingen & schrijven over mijn angst- en dwangstoornis compleet uit elkaar spatte. Mijn stem is al jaren onderhevig aan klachten. Ik ervaar na het zingen of veel spreken, pijn aan de linkerkant van mijn keel. Deze pijn straalt door naar mijn oor en zorgt er ook voor dat mijn stem hees klinkt. Na vele bezoeken aan de KNO-arts en diverse onderzoeken verspreid over de jaren, blijkt er niks uit te komen. Het laatste bezoek eindigde dan ook met de woorden: 'U kunt gewoon volop uw stem gebruiken, de stembanden en het gebied rondom zien er prima uit.' Tja, dan rest me niet veel anders om dat dan maar aan te nemen.

En zo ben ik dan ook weer volop bezig gegaan met werken aan mijn 'droom'. Toch blijft de pijn na het zingen en neemt in golfbewegingen de frequentie toe. Dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan; want God had mij toch een belofte gedaan? Dit was/is toch de bedoeling? Gedreven als ik ben laat ik mijn droom niet meteen varen na wat tegenslag, maar gister had het me toch wel even te pakken. Ik begreep er helemaal niks meer van. Waarom geneest God mijn onverklaarbare pijn niet? Steeds meer woede en onbegrip kwam omhoog borrelen en ik wist niet goed wat ik er mee moest. Het laatste wat ik wil, is boos zijn op God. Dit vind ik verre van prettig en het triggert mijn Godslasterlijke gedachten. Kortom, ik zet mezelf helemaal vast.

Na een gesprek met mijn man, toch maar de moed bijelkaar verzameld om mijn boosheid richting God te uiten. Dit ging niet helemaal zonder de vervelende gedachten maar gelukkig is mijn vertrouwen groter geworden dat God mij vasthoudt. Ik wou zou graag antwoord, zo graag weten waarom dit zo moet gaan én of ik het allemaal wel goed heb begrepen. Op een gegeven moment, na mijn relaas richting God en mijn smeekbede om antwoorden, begaf ik me in Zijn Heiligdom.
Hij liet mij zien wat Zijn weg is en hoe Hij tegen de zaken aankijkt. Ten eerste ontsproot in mij het beeld dat God mij een belofte heeft gedaan, net zoals Hij dat aan Abraham heeft gedaan. Ondanks dat het menselijkerwijs soms lijkt alsof van die belofte niks terecht zal komen, mogen wij toch vasthouden en blijven geloven dat bij God alles mogelijk is. Met andere woorden, we leren te volharden.

Daarna liet God me zien, dat al zou mijn stem wel genezen en zou ik deze optimaal kunnen gebruiken, ik nog steeds niet compleet gelukkig zou zijn. Er zou daarna wel weer wat anders zijn waarvan ik zou denken, als dit maar..... dan zou ik gelukkig zijn.. Nee, daar ligt het geluk niet in besloten. Mijn geluk, zo liet Hij me zien, ligt besloten in mijn relatie met Hem. En alsof dat nog niet genoeg was, begreep ik ook dat deze belemmering ervoor zorgt dat ik gericht blijf op het pad waar God me wil hebben. Doordat ik maar weinig kan zingen moet ik goed nadenken waar én wanneer ik zing en in wat voor vorm. Naar mijn inziens wil God graag dat ik zelf liederen schrijf en daarmee deze ook op een toonhoogte kan zingen die bij mijn stem past. Het plaatst mij dus in Zijn richting.

Zo! Wat een openbaring! Daar was ik wel even van onder de indruk. Het is zo wonderlijk als Hij Zijn gedachten met mij wil delen. En naar mij omziet en mij hoort. Hij mij niet afwijst maar werkelijk de tijd neemt om met mij te praten. Hij koestert mij. En waar mensen het vaak laten afweten en mij kwetsen, daar tilt Hij mij weer op. Wat een wonderbare God is Hij en wat een Vriend hebben wij in Jezus. Vanmorgen mocht ik nog een keer genieten van Zijn bevestiging, toen we tijdens onze dagelijkse Bijbelstudie waren aangekomen bij psalm 73; ....totdat ik Gods Heiligdom binnenging.... Toen kon ik het zien...Amen.