Steeds weer probeer ik de weg naar boven te vinden en te accepteren wat is. En net als ieder ander door te gaan, zonder het gevoel van enorm gemis. En toch, is dat nou juist wat het is; een diep gemis. Een verlangen naar openheid en oprecht samen gaan. Niet slechts verstoppertje spelen achter het masker wat we hebben opgedaan. Al die opsmuk stinkt naar verdorvenheid en berooft slechts van vrijheid. Vooralsnog zet ik hem dagelijks weer op en verdwijnt hij pas als ik zit, bij U op schoot. Heer leer me wandelen in waarheid, geef me rust in deze strijd. Laat me doorgaan zelfs als mijn hart opensplijt. Want U bent daar in mijn diepste wonden en wilt ze verzorgen zodat genezing wordt gevonden. Heer, leer me leven in geloof. Amen.
Dankjewel voor je woorden , ik voel het ook zo, vooral het accepteren wat is. Zo'n moeilijke klus.
BeantwoordenVerwijderenMarjan
Lieve Marjan, bedankt voor je reactie. Het is fijn om te lezen wat mijn woorden met je doen. Dat bemoedigt ook mij om door te gaan met schrijven.
BeantwoordenVerwijderenHet is ook een moeilijke klus, maar met Hem gaan we die klus uiteindelijk klaren :-)