donderdag 26 mei 2016

Leeg

Zuchtend doorgaan met een zwaar hart onder mijn arm.
Waarom zo'n last te dragen? Ontkwam ik er maar aan.
Soms kan ik niet begrijpen waarom ik zo onrustig ben,
ik hunker naar de vrede en de blijdschap van Hem.
Alles lijkt af en toe zo doelloos. Ik zit er midden tussenin.
Dagen rijgen zich aanéén en mijn doel is verdwenen;
hoezo is alles mooi, als alles somber lijkt. waarom kom
ik er niet uit?

De mensen ze kijken, allen met een zelfvoldane blik.
Als ze zelfverzekerd binnenlopen en gewichtig hun werkbespreking
vertonen. Neerkijkend op de ander, die de stempel niet heeft gekregen. Alles lijkt zo belangrijk en we vergaderen en bespreken heel wat af. Terwijl ondertussen het ware leven op ons wacht.
We rennen maar door en we doen opgetogen mee, 
maar diep van binnen knaagt de leegte. En die wordt niet opgevuld
door dit uiterlijk vertoon.

Is er een vriendelijk woord te vinden achter de maskers van weleer?
Zouden we elkaar dan begrijpen? Misschien oordeel ik te snel dit keer.
Natuurlijk kan ik niet alles invullen vanaf een afstand, het is 
slechts een gevoel wat mij bekruipt als ik kijk naar de wereld
en haar omvangrijk geluid....


4 opmerkingen:

  1. En dan dat plaatje erbij.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mensen zijn vaak heel druk met hun eigen leventje. Konden we maar even achter de maskers kijken idd. Denk dat er veel herkenning zou zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik denk inderdaad dat er veel herkenning zou zijn en meer begrip voor elkaar :-)

      Verwijderen

Ik hoor graag je reactie!