Het valt wel, maar niet mee

Dag lieve lezers,

Af en toe zijn er gebeurtenissen die we moeten doorstaan, ze vallen op ons neer als zware onweersbuien. Dat is wat ze doen, ze vallen; maar niet mee. Een wijze uitspraak van mijn moeder. Bang om in de slachtofferrol te worden neergezet geef ik er vaak nog maar een humoristisch tintje aan. Maar vandaag niet. Heb ik ook helemaal geen behoefte aan. Soms dan snap ik er allemaal niks van en lijkt het wel alsof de hemel van staal is. Ik kom er niet doorheen met mijn gebeden. Ik vraag me af of ze überhaupt aankomen en heb het idee dat ze rechtstreeks worden teruggezonden, oftewel: return to sender.

Ik weet dat niet alle gebeden worden verhoord zoals wij dat willen. Wellicht niet op onze tijd, niet op onze manier of helemaal niet. Dat is oké. Over het algemeen heb ik daar vrede mee. Al vraag ik me af en toe wel af waarom ik dan nog zo hard moet bidden als God toch al Zijn eigen plan heeft getrokken? Maar als de gebeden aangaande mijn kinderen niet worden verhoord begin ik het echt moeilijk te krijgen. Het is hartverscheurend als je kind pijn heeft en je er niks aan kunt doen. Ja, het enige wat je kunt doen is bidden. En als dat ook niet meer helpt dan blijft er bar weinig meer over. Hetgeen wat dan nog vecht om aandacht in mijn binnenste is: woede. Woede richting de Heer. Waarom doet Hij zo? Waarom luistert Hij niet? Ziet Hij dan niet wat voor ellende we doorstaan?

Abrupt temper ik deze gedachten. Ze maken me angstig. Want zonder Hem is werkelijk alles verloren en omdat ik Hem niet kwijt wil raken mag ik niet boos zijn op Hem van mezelf. Het wordt er allemaal alleen maar complexer door. En soms zou ik willen dat ik wel mijn woede kon toestaan en het naar Hem kon uiten met een hart wat erop vertrouwd dat Hij mij nooit loslaat. Helaas, zover ben ik nog niet.

Toch kwam ik er vandaag achter tijdens de kerkdienst dat ook deze beproevingen wel zeker een nut dienen. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken het houdt je dicht bij Hem. De afhankelijkheid maakt dat je meer van Hem wil. Meer van Hem en minder van de wereld. De wereld heeft je op dit punt immers weinig te bieden. Uiteindelijk gaat het erom dat we volharden in ons geloof en volhouden. Niet afhaken omdat de wereld zo naar ons lonkt, wat denk ik al snel gebeurd als alles voorspoedig verloopt en we overspoeld worden door zegeningen.

Nee, in onze donkere tijd, in het dal van de vallei, dan schreeuwen we het vaak naar Hem uit. Help ons Heer! Het houdt onze ogen gericht op Hem! En al begrijp ik er af en toe helemaal niks van, vind ik het verwarrend waarom sommige gebeden wel worden verhoord en andere niet; de grote context van het verhaal is duidelijk: Jezus wil ons veilig thuis brengen bij Hem in de hemel. Daar waar we écht thuis zijn en verdriet, pijn en ellende tot het verleden behoren.