zondag 12 mei 2013

Staak de strijd




Lieve Bloggers,

Gister heb ik genoten van de Eva dag in Drachten. Wat was het een bijzondere dag. De afgelopen dagen ging het niet erg goed met mij, ik zag er dan ook erg tegenop om te gaan. Door de angst voor afwijzing heb ik een angst ontwikkeld om ook door God te worden afgewezen. Ik ben zo bang voor de zonde tegen de heilige geest. Een paar jaar terug heb ik al definitief voor God gekozen, dus deze zonde kan ik helemaal niet meer begaan. Toch ben ik altijd onzeker. In het bijzonder als ik negatieve gedachten over God, Jezus en de Heilige Geest heb. Deze mag ik niet hebben van mezelf en doordat ik er zo krampachtig mee om ga, komen ze alleen maar meer. Mijn gevoel neemt op zo'n moment een loopje met mij en ik weet dan niet eens meer wat ik wel en niet meen. Ik ben bang dat ik dan daadwerkelijk bij God vandaan zou willen en ik iets denk of doe wat mezelf definitief van Hem zou kunnen scheiden. Mijn grootste nachtmerrie! Na die gedachten voel ik me enorm schuldig en ben ik zo bang dat ik het voorgoed bij God heb verbeurd, dat er geen vergeving mogelijk is voor mij. Afschuwelijk, ik word er zo bang en moedeloos van.

Gelukkig laat God me niet zitten. Ondanks al mijn angst spreekt Hij tot mij en tilt me weer op uit mijn verdriet. Gister heeft Hij zo mooi tot mij gesproken. Toen de dag begon met gebed, kreeg ik heel duidelijk een hand te zien. We hadden allemaal een notitieblokje gekregen en ik besloot om dit op te schrijven. 't Bijzondere was dat deze hand heel mooi terug kwam gedurende de dag. God liet me zien dat ik een gebalde vuist had. Ik was zo druk aan het vechten, tegen mezelf, dat ik niet in staat was om Zijn Genade te ontvangen. 't Lied wat hierboven te beluisteren valt, omschrijft dit zo prachtig. Ik moest zo huilen, 't kwam zo enorm bij mij binnen. Ik was én ben ook zo moe om tegen mezelf te vechten. Om tegen mijn eigen gedachten en gevoel te vechten. Om het 'goed' te krijgen voor God. Het lukt me niet. En God liet me heel duidelijk zien dat ik deze strijd niet hoef te voeren. Ik mag het overgeven aan Hem, zowel mijn strijd als mezelf.

Ach, lieve Bloggers, kon ik dat maar. Ik vind het zo moeilijk om de touwtjes uit handen te geven. Ik durf de controle niet los te laten. Ik durf mijn gedachten en gevoelens niet de vrije loop te laten. Ik ben zo bang dat er dan iets gebeurt wat me definitief scheidt van God. Ik ben zo bang dat ik bij Hem wegloop of verkeerde dingen doe. Mijn vertrouwen in mensen is zo beschadigd dat ik eigenlijk niet meer kan vertrouwen. Helaas vergelijk ik God met mensen. Ik durf mijn vertrouwen gewoon niet te geven. Ik wil jullie vragen of jullie voor mij willen bidden. Of God mij wil leren om mezelf volledig over te geven aan Hem, want lieve Bloggers, ik kan het niet. Maar ik wil het zo graag!

Verderop tijdens de dag werd tijdens een workshop nog gevraagd of je je volledig zou willen overgeven aan God. Zo ja, dan mocht je een kruisje binnenin je hand zetten. Oh, wauw, ik vond het zo mooi. Weer diezelfde hand. Ik heb een kruisje in mijn hand gezet en de spreekster eindigde zo mooi in gebed: 'Dankuwel Vader, dat alle dames met een kruisje in hun hand, dochters van u zijn!' Wauw, wat een bevestiging! Ik kon wel weer huilen. 't Kwam allemaal zo diep binnen, rechtstreeks in mijn hart. Zo waren er nog zoveel meer mooie woorden, het was een prachtige dag.

Vanmorgen toen ik opstond zag ik het kruisje in mijn hand. Dit herinnerde mij weer aan mijn keuze. De keuze van overgave. Oh Vader, help mij, want ik, ik kan het niet...

Veel liefs,

Uw Dochter.

4 opmerkingen:

Ik hoor graag je reactie!